Εχει διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε Ελληνας βελτίωση της καθημερινότητάς του τα τελευταία επτά χρόνια; Προφανώς όχι. Κι όμως στο διάστημα αυτό ιδρύθηκαν πάνω από 600 καινούργιοι δημόσιοι φορείς. Με την πρόθεση βέβαια να κάνουν την ζωή των πολιτών καλύτερη και την χώρα περισσότερο σύγχρονη. Τι από αυτά έγινε; Προφανώς, απολύτως τίποτε. Γιατί όμως κανένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, μπροστά στην ανάγκη μείωσης των ελλειμμάτων, δεν επιλέγει το αυτονόητο. Την κατάργηση δηλ. όλων εκείνων των φορέων που δεν συμβάλλουν στην βελτίωση της ζωής του λαού αλλά, αντίθετα, κάνουν την ζωή τους ακόμη πιο δύσκολη αυξάνοντας την γραφειοκρατία και μεγαλώνοντας το κόστος της ζωής; Αξίζει επίσης να σημειώσουμε πως κρατικοί φορείς αδιέξοδοι, χρηματοβόροι και πρακτικά άχρηστοι αφαιρούν πόρους από την οικονομία που τους έχει απόλυτη ανάγκη ο ιδιωτικός τομέας. Διατηρούνται έτσι θέσεις εργασίας αντι-παραγωγικές και άχρηστες ενώ η ανεργία καλπάζει στον ιδιωτικό τομέα όπου οι απολύσεις έχουν ξεπεράσει τα 2000.000 άτομα.
Στο ερώτημα αυτό δεν χωρεί λογική απάντηση. Παρά μόνο πολιτικές εκτιμήσεις που χρωματίζουν αρνητικά το ήδη κλονισμένο από πλευράς κοινωνικής απήχησης κομματικό σκηνικό της χώρας. Οι πολιτικές ηγεσίες δεν τολμούν ουσιαστικά να ακουμπήσουν τον υπερφυσικά διογκωμένο δημόσιο τομέα της οικονομίας διότι είναι αποικισμένος από κομματικούς στρατούς. Εκεί είναι παρκαρισμένα κομματικά στελέχη κι εκεί ουσιαστικά βρίσκεται μέρος της λαικής βάσης των μεγαλύτερων λεγομένων κομμάτων. Σαν συνέπεια είναι αδύνατη η όποια κίνηση περιορισμού του απίστευτα μεγάλου και πανάκριβου κράτους με κατάργηση φορέων και απόλυση του προσωπικού τους. Είναι πλέον δεδομένο πως η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου δεν πρόκειται να σηκώσει το χέρι της για την μείωση των δαπανών του κράτους. Θα συνεχίσει να επιχειρεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των ελλειμμάτων με ακόμη μεγαλύτερες φορολογικές επιδρομές και με γενικότητες για πάταξη – για πολλοστή φορά –της φοροδιαφυγής και με νέες πιθανότατα περικοπές εισοδημάτων.
Η ελλιπής μέχρι στιγμής εφαρμογή του Μνημονίου – δεν έχουν απελευθερωθεί επαγγέλματα, δεν έχει γίνει η οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση, δεν έχουν εξορθολογισθεί οι δαπάνες των νοσοκομείων, δεν έγινε καμία εξυγίανση σε ΔΕΚΟ, προφανέστατα δεν καταργήθηκε κανένας ουσιαστικά κρατικός φορέας – έχει οδηγήσει σε οικονομικά αδιέξοδα κι έχει προκαλέσει περίεργες καταστάσεις. Πολιτικά κόμματα, συνδικάτα αλλά και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης – κάτω από την επίδραση στρατευμένων στο πλευρό ενός παλαιοαριστερού λαικισμού ΜΜΕ - έχουν στραφεί εναντίον των πιστωτών της Ελλάδας. Με επικεφαλής τις συντεχνίες του δημοσίου εκείνοι που φέρουν τα μεγαλύτερο βάρος ευθυνών γα τις εξελίξεις (δημόσιοι οργανισμοί, εργολάβοι και προμηθευτές του δημοσίου, κρατικοδίαιτοι πολίτες και αντίστοιχες επαγγελματικές ομάδες) στοχοποιούν τους δανειστές της χώρας σαν υπεύθυνους για τη σώρευση τόσων αδυσώπητων κοινωνικών αδιεξόδων.
Η παραδοξότητα παρουσιάζεται σε όλο το νεοελληνικό της μεγαλείο. Η Δύση πασχίζει να ανακαλύψει μιά λύση για να αποτρέψει κατάρρευση της Ελλάδας. Και στην Ελλάδα καλλιεργείται κλίμα μίσους εναντίον τους. Με το πρόσχημα πως η συμπεριφορά τους είναι τοκογλυφική (!!) και πως απεργάζονται την αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, οι πιστωτές της χώρας έχουν μετατραπεί στα πλέον μισητά πρόσωπα της τρέχουσας περιόδου. Και οι δύο σχετικοί ισχυρισμοί δεν έχουν λογική βάση. Η τρόικα μας δανείζει με επιτόκιο 5% όταν οι αγορές εκτιμούν πως η επικινδυνότητα της ελληνικής οικονομίας επιβάλλει επιτόκια πάνω από 13%. Το γεγονός πως οι πιστωτές μας δανείζονται πιθανότατα με επιτόκιο γύρω στο 3% δεν τους καθιστά εκμεταλλευτές. Διότι το ρίσκο τους είναι πολύ μεγαλύτερο για τα ποσά που μας δίνουν. Εφ όσον δεν τηρήσουμε τους όρους του δανεισμού (κάτι που μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί πως επίμονα αποφεύγουμε) τότε τα χρήματά τους είναι ουσιαστικά χαμένα. Οσο για το ότι στοχεύουν να κατεδαφίσουν την ελληνική κοινωνία ο παραλογισμός είναι πασιφανής. Ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουν κάτι τέτοιο θα ήταν να οχυρωθούν πίσω από τους θεσπισμένους κανόνες της ευρωζώνης – που απαγορεύουν την οικονομική στήριξη χώρας – μέλους που αντιμετωπίζει δυσκολίες – και να σφυρίξουν αδιάφορα. Είναι πολύ ακριβότερο να στοχεύσουν στην διάλυση της Ελλάδος, κάτι αναπόφευκτο αν δεν έκαναν τίποτα, ξοδεύοντας μερικές δεκάδες δις ευρώ για τον σκοπό αυτό.
Το σχετικό κλίμα μίσους απέναντί τους το αισθάνθηκαν άμεσα οι πιστωτές μας όταν η Πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής (συνεπικουρούμενη κι από τον εκπρόσωπο της ΝΔ) τους υποδέχθηκε στο κοινοβούλιο με την προσφώνηση «Δεν είσαστε καλοδεχούμενοι στη χώρα μας». Εύλογα μετά από αυτά οι δανειστές μας – που διαχειρίζονται χρήματα φορολογουμένων οι οποίοι δύσκολα συναινούν στο σχετικό εγχείρημα - δεν θα ανεχθούν παραβιάσεις του Μνημονίου. Και δεν θα δεχθούν πλέον νέες εκταμιεύσεις και νέο δάνειο δίχως πολύ σκληρότερες εγγυήσεις.
Είχα σημειώσει και παλαιότερα πως κάθε ημέρα που περνάει δίχως ουσιαστικές μειώσεις κρατικών δαπανών φέρνει όλο και κοντύτερα την ημέρα μαζικών απολύσεων στο δημόσιο. Εχω την αίσθηση πως με το κλίμα που επικρατεί στη χώρα απέναντι στους δανειστές μας, και μετά μάλιστα την αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει τις μνημονιακές της δεσμεύσεις καθώς και την εγκατάλειψη από τον Στρός Κάν της ηγεσίας του ΔΝΤ, δεν πρόκειται να υπάρξουν καινούργιες κινήσεις για την διάσωση της χώρας. Εκτός αν συναινέσουμε σε πολυάριθμες απολύσεις στον δημόσιο τομέα και σε εγγυήσεις περιουσιακών στοιχείων της χώρας για όποια νέα χρήματα εκταμιευθούν.
Οι πραγματικοί «τοκογλύφοι» δεν νοιάζονται για την γενικότερη υγεία των θυμάτων τους. Εφ όσον η ελληνική κοινή γνώμη επιμένει να τους καθυβρίζει και να τους καταγγέλλει σαν υπονομευτές και απατεώνες, φοβάμαι πολύ πως και η δική τους στάση θα αρχίσει να αλλάζει. Σε βάρος μας βέβαια.
No comments:
Post a Comment