Στο κρεβάτι του Μνημονίου

Κυριακή, 05 Φεβρουάριος 2012 13:29

Η νέα αλήθεια, λοιπόν, ειπωμένη πολλές φορές από τα κανάλια είναι ότι το Μνημόνιο έφερε την ύφεση και όχι ότι η ύφεση (μαζί με την κακοδιαχείριση των προηγούμενων χρόνων) έφερε το Μνημόνιο.

Ο συγγραφέας Μαρκ Τουέιν είχε κάνει μια ευφυή παρατήρηση. «Το κρεβάτι», είχε πει, «είναι το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου. Το 90% των ανθρώπων πεθαίνουν εκεί». Κάπως έτσι λοιπόν διάφοροι τηλεπαρουσιαστές και τηλεαστέρες πολιτικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα του κόσμου. Η ανάπτυξη πεθαίνει εκεί.

Βεβαίως, η ελληνικού τύπου ανάπτυξη είχε πεθάνει πολύ πριν από τον Μάιο του 2010 που ψηφίστηκε και άρχισε να εφαρμόζεται -όπως, τέλος πάντων, εφαρμόζεται- το Μνημόνιο. Το 2008 είχαμε ύφεση -0,6% και το 2009 -2%. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους οικονομολόγους των τηλεκαφενείων. Οπως θα έλεγε και ο Βλαδίμηρος Λένιν, «ένα ψέμα ειπωμένο πολλές φορές γίνεται αλήθεια».

Η νέα αλήθεια, λοιπόν, ειπωμένη πολλές φορές από τα κανάλια είναι ότι το Μνημόνιο έφερε την ύφεση και όχι ότι η ύφεση (μαζί με την κακοδιαχείριση των προηγούμενων χρόνων) έφερε το Μνημόνιο. Φυσικά, για να πούμε και του τηλεστάρ το δίκιο, αν ο κρατικός προϋπολογισμός του 2010 μπορούσε να αντλήσει τα 32,622 δισεκατομμύρια του 2009 σε δανεικά, σίγουρα η ύφεση θα ήταν πιο ρηχή. Το 2010 τα δάνεια της κεντρικής (μόνον) κυβέρνησης ήταν 23,396 δισ. ευρώ. Τα εννιά περίπου δισ. των δανεικών που έλειψαν από την οικονομία το 2010 θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μεταξύ Μυκόνου, Αράχωβας, Ντα Κάπο και άλλων παραγωγικών προορισμών, έτσι ώστε να είμαστε «αναπτυγμένοι», δηλαδή η ύφεση να πάει 3,4% (δεδομένου ότι με την «κεϊνσιανή» πολιτική των δανεικών η ύφεση μεταξύ 2008 και 2009 βάθυνε μόνο 1,4%).

Υπάρχει, όμως, ένα μυστικό για τη χρονιά της «ανάπτυξης» που ήταν το σωτήριο προ Μνημονίου έτος 2009. Τα 21,5 δισ. από τα 32,6 που δανειστήκαμε τότε πρέπει να τα πληρώσουμε φέτος. Στις 20 Μαρτίου 2012 λήγουν δύο ομόλογα τριετούς διάρκειας που συνήφθησαν τις ονειρεμένες εποχές· ένα των 7 δισ. που δανειστήκαμε στις 17/2/2009 και μια επανέκδοση στις 5/5/2009 με ανεξόφλητο υπόλοιπο 14,433 δισ. Τότε βέβαια που ήμασταν «αναπτυγμένοι» (έστω με ύφεση 2%) δεν μας ένοιαζε· «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι το 2012», όπως λέει ένα κλασικό νεοελληνικό ρητό.

Ζήσαμε όμως, και τώρα τρέχει ο κ. Παπαδήμος όχι μόνο να «κουρέψει» το χρέος, αλλά και να εξηγήσει γιατί οι υπουργοί μας θα χρειαστούν κι άλλα δανεικά για να φέρουν την «ανάπτυξη». Το χειρότερο δε είναι ότι θα ζήσουν τα παιδιά μας, στα οποία εκτός από τον διάστικτο με μοβ, μπεζ και κανελί αυθαίρετα φυσικό μας πλούτο θα κληροδοτήσουμε («κουρεμένο») χρέος 120% του ΑΕΠ· με την προϋπόθεση ότι θα κάνουμε όσα πρέπει να κάνουμε. Αλλά σήμερα πάλι ξαναλέμε: «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι το 2020;» Δεν κλαίγονται σήμερα τόσοι και τόσοι στα κανάλια γιατί το 2009 δεν δανειστήκαμε τα διπλά και τριπλά ώστε να έχουμε φέτος να πληρώνουμε καμιά 60ριά δισ. επιπλέον σε τοκοχρεολύσια;

Παρ’ όλα αυτά, διάφοροι επαναλαμβάνουν πως το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ότι πληρώνονται χιλιάδες για να μη δουλεύουν στο Δημόσιο, ενώ ταυτοχρόνως με διάφορες διοικητικές ρυθμίσεις απαγορεύουμε σε χιλιάδες να δουλέψουν. Με στόμφο καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μόνο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι «δεν πέφτουν λεφτά στην αγορά». Ε, εδώ ίσως πρέπει να αναφωνήσουμε: «Ποια λεφτά ρε Καραμήτρο; Αυτά που δίνουν οι “δυνάμεις κατοχής” της χώρας;».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.2.2012