Διάλεξη του Kώστα Κόλμερ στη Σχολή Εθνικής Αμύνης: "Εθνική Ανεξαρτησία και Οικονομική Κρίση"

Από τον δικτυακό τόπο http://www.antibaro.gr

Υποβλήθηκε από ... την Τετ, 21/03/2012 - 22:48.

Posted in Ομιλίες/Συνεντεύξεις

16.3.2012

… Κυρίαρχα δικαιώματα μιάς χώρας είναι εκείνα που  μπορεί να υπερασπισθή όχι τόσον με το διεθνές δίκαιο αλλά κυρίως με τα όπλα…

H υποχρεωτική ανταλλαγή των ιδιωτικών ομολόγων , αξίας 177 δις. ευρώ , θ’αποφέρει 91 δις. ακαθάριστη περικοπή του Ελληνικού χρέους και θα επιτρέψει την χορήγησι του δευτέρου δανείου της Ευρ. Ενώσεως ,ύψους 130 δις.ευρώ ,  «υπό αίρεσιν» μειώσεως του δημοσίου ελλείμματος και θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Το εγχώριο κόστος της ανταλλαγής ανέρχεται εις 69 δις. ευρώ(*).Η ελάφρυνσι του Ελληνικού χρέους υπολογίζεται  52 δις. ευρώ περίπου.

Εν τούτοις εξ αιτίας της ανταλλαγής των ομολόγων , εχάθη η αξιοπιστία του Ελληνικού κράτους , που εκηρύχθη εις κατάστασιν «επιλεκτικής χρεωκοπίας» και μετά , υπήχθη  στο Αγγλικό δίκαιο.Ο οίκος ΦΙΤΣ αξιολόγησε τα νέα  Ελληνικά ομόλογα στο επίπεδο των «σκουπιδοχάρτων» (junk).

Το δημόσιον χρέος πέρυσι ήταν 367 δις. ευρώ. Θα φθάσει  εφέτος , μαζί με τους τόκους και την προκαταβολή  στους ομολογιούχους , τα 315 δις. ευρώ αλλ’ η εξυπηρέτησι του υπερβαίνει τις δυνατότητες της χώρας εάν δεν επανέλθη εις τροχιάν αναπτύξεως. Αυτό αποκλείεται πρό του 2016 κατά το ΔΝΤ και κατ’ άλλους πρό του 2020.

Πέρυσι ,το εθν. εισόδημα  εμειώθη 7% στα 220 δις. ευρώ. Εφέτος , προβλέπεται στα 205 δις. ευρώ , μειούμενο γιά πέμπτη συνεχή χρονιά. Στα τέλη του 2012,  θ’ αντιπροσωπεύει το 154 % του ΑΕΠ, από 167% το 2011.

Το  νέο χρέος θα επιβαρύνεται με τόκους 10 δις. ευρώ ετησίως μέχρις του έτους 2042. Πρόσθετα 8 δις. ευρώ , περίπου  υπολογίζεται το ακάλυπτο άνοιγμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, εφ’όσον δεν γίνη βαθεία αναδιάρθρωσι της Ελληνικής οικονομίας. Αμφότερα τα κονδύλια  προστίθενται κάθε χρόνο στο χρέος , καθιστώντας το Ελληνικό χρέος  α  δ  ι α τ ή ρ η τ ο.

Διά να τηρηθή η νέα δανειακή  σύμβασι ,  η Ελληνική οικονομία θα πρέπει να συρρικνώθη περαιτέρω  7% εφέτος να μείνει μετάβλητη το 2013 και ν’ αρχίσει ν’ αναπτύσσεται από του 2014 , εις τρόπον ώστε να χρηματοδοτεί τους τόκους  του ΔΧ ενώ  ο  προϋπολογισμός  να παρουσιάζει  πρωτογενές πλεόνασμα 10 δις. ευρώ τουλάχιστον.

Εν τούτοις εάν λφθή υπ’ όψιν ότι το ταμειακό έλλειμμα του κράτους  ήταν 30 δις. ευρώ , το λήξαν έτος, είναι εξόχως αβέβαιον πως πληρωθούν τόκοι και χρεωλύσια 16 δις. ευρώ μετά το 2015...

Με την Ελληνικήν οικονομία να βουλιάζει και τις εκλογές επικείμενες ,  το εφετεινό δημόσιον έλλειμμα είναι πολύ δύσκολο να συγκρατηθή. Η δυναμική του χρέους θα το καταστήσει «άπιαστο» , μ’ αποτέλεσμα να χρειασθή και τρίτο διασωστικό πακέτο.

Συνεπώς , ο ακρωτηριασμός της Ελληνικής οικονομίας  θα συνεχισθή επί σειράν ετών...Με την μόνη διαφορά ό,τι τώρα το 77% περίπου δημοσίου χρέους οφείλεται  εις κρατικές και υπερεθνικές οντότητες (ΔΝΤ ,ΕΚΤ, EFSF, Ε.Ε.) και διέπεται απ’ το αλλοδαπό δίκαιον, μ’ αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας  απ’ τις ξένες αρχές.

Η κότα ή το αυγό;

 Τίθεται όθεν το ερώτημα: Μήπως εντεύθεν του οθνείου ελέγχου ,δύο άσχετες , εκ πρώτης όψεως , έννοιες : η εθνική   Ανεξαρτησία και η οικονομική Κρίσις συγκλίνουν ως αίτιον και αιτιατόν;

Η συμβατική σκέψις είναι ό,τι η οικονομική κρίσι γεννά την εθνικήν υποτέλεια. Π.χ. τo πρόσφατο «πιστωτικό γεγονός» …της περικοπής του κονδυλίου καυσίμων της Πολεμικής Αεροπορίας κατά 125% στα 80 εκατομ. ευρώ, την ίδια εποχή που η Τουρκία ετοιμάζεται να συμπαραγάγει με την Αμερικανική Λόκχηντ- Μάρτιν 100 μαχητικά αεροσκάφη ΕΦ-35, αντί 13 δις. δολλαρίων -όσον το κόστος των Ο.Α. του 2004.

Τα φαινόμενα όμως, απατούν. Το οικονομικόν ανάλογο της  εθνικής κυριαρχίας είναι η εθνική α ν τ α γ ω ν ι σ τ ι κ ό τ η ς.  Η  φθορά της ανταγωνιστικότητος  και όχι ο υπερδανεισμός ευθύνεται διά την πτώχευσι της χώρας.

Υπάρχουν χώρες , όπως η Ιαπωνία , με δημ. χρέος άνω του 200% του ΑΕΠ , που διατηρούν αλώβητον μεγάλο τμήμα της ανεξαρτησίας των. Η Ιαπωνία και η Κίνα εγκατέλειψαν προσφάτως το δολλάριο στις μεταξύ των εμπορικές ανταλλαγές. Αντιθέτως , όταν ο Σαντάμ Χουσεήν και  ο Μουαμάρ Καντάφι επεχείρησαν να πωλήσουν το πετρέλαιο σε ευρώ, ανετράπησαν.

Η Ελληνική κρίσις υπερβαίνει τον υπέρμετρο δανεισμό. Είναι κρίσις θεσμών , αντιλήψεων , κρίσις βαθέως πολιτική. Αφορά στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης τα δικαιώματα του -πάντοτε υπερμέτρως - και τις υποχρεώσεις του – αναντιστοίχως  πρός τις αξιώσεις του.

Το διπλούν έλλειμμα της Ελλάδος : δημοσιονομικό (16% του ΑΕΠ το 2011 , στα 30 δις. ευρώ) και των εξωτερικών συναλλαγών (29 δις. ευρώ ή 9% του ΑΕΠ) προήλθαν από την  συνεχή απώλεια της Ελληνικής ανταγωνιστικότητος. Μεταξύ των ετών 1996 και 2010 , η ανταγωνιστικότητα  ανά μονάδα προϊόντος της χώρας μας υπεχώρησε 59% έναντι μόνον 8% της Γερμανίας.

Τα αίτια απωλείας της ανταγωνιστικότητος  είναι πολιτικά, θεσμικά και ιδεολογικά. (Βλ. σχ.  «Δημιουργική κρίσι σε δημοκρατία και οικονομία στη σύγχρονη Ελλάδα» υπό Γ. Μπήτρου και Αν. Καραγιάννη, εκδόσεις Παπαζήση,2011).

Η έκπτωσις της εθνικής ανταγωνιστικότητος  έγινε υφ’ όλων των μεταπολιτευτικών κομμάτων, χάριν της εξαγοράς των ψηφοφόρων, διά τα οφέλη της εξουσίας.

Αρχικώς , ο περισπασμός του Ελληνικού λαού με ξενόφερτα ιδεολογήματα  εξεχώρισε την εξωτερική πολιτική εις ξένα κέντρα λήψεως αποφάσεων , αμέσως μετά τον β’ παγκόσμιον πόλεμο. (βλ. σχ. ΕΜΦΥΛΙΟΣ, υπό του γράφοντος, εκδ. Λιβάνη 2011).

Ακολούθως, η αύξησι των αμοιβών της εργασίας  υπερέβη κατά πολύ την παραγωγικότητα. Η τιμαριθμοποίησι των μισθών και των συντάξεων μετά το 1981,προεκάλεσε διεύρυνσι των ελλειμμάτων, πού φορτώνοντο στο χρέος.

Οι ευθύνες  του Ελληνικού λαού, γιά την απώλεια της ανταγωνιστικότητος  είναι διάχυτες: «Η επί δύο δεκαετίες οικονομική πολιτική του παρασιτικού καταναλωτισμού  είχε ως αποτέλεσμα την εξάρτησι της δανειοτρεφούς χώρας μας και την υπονόμευσι της αμυντικής προσπαθείας», γράφει ο προώρα απωλεσθείς Παναγιώτης Κονδύλης.(βλ. σχ. Επίμετρον  «ΑΠΟ ΤΟΝ 20ο ΣΤΟΝ  21ο ΑΙΩΝΑ» εκδ..Θεμέλιο 1998.)

Η μεταπολεμική εκδοχή του κρατισμού , υπό το ένδυμα της δήθεν φιλελευθέρας οικονομίας, οδήγησε τους Έλληνες  στην σημερινή πτώχευσι. Μόνον οι εφοπλιστές απέφυγαν την παγίδα εξαρτήσεως απ’ το κράτος και ανταγωνιζόμενοι στην διεθνή  αγορά, ευημέρησαν όπως άλλωστε και οι Έλληνες της διασποράς, που έμειναν ανεπηρέαστοι από τα εγχώρια ιδεολογήματα («νόμος, το δίκηο του εργάτη» κι’ όχι η αποδοτικότητα του).

Τα όρια της κυριαρχίας

H σύγχρονη αντίληψι περί της εθνικής Ανεξαρτησίας περιορίζει την απόλυτη κυριαρχία του κράτους, με τους εθελουσίους  φραγμούς , που επιβάλλουν οι κατά καιρούς πολιτικές σκοπιμότητες, το διεθνές δίκαιον κι’ η στενή αλληλεξάρτησι των λαών του πλανήτου. (βλ.σχ. «Είναι Ανεξάρτητη η Ελλάς;» υπό του πρέσβεως Μιχάλη Δούντα. Εκδ.ΚΑΚΤΟΣ 2006).

Αυτό όμως , δεν σημαίνει ότι η εθνική κυριαρχία εξαφανίζεται απ’ το προσκήνιο. Είναι τόσον απαραίτητη όσον και η εθνική ανταγωνιστικότης. Παραδείγμα μικρών χωρών με έντονη ανεξαρτησία  είναι το Ισραήλ, η Ελβετία, Ν.Κορέα, που έχουν αδιαμβισβήτη ανταγωνιστικότητα.

Μία χώρα καθίσταται εξηρτημένη , όταν στερείται  πραγματικής ι σ χ ύ ο ς , πρός διαφύλαξι του δικαιώματος της  αυτοδιαθέσεως του λαού της. Πχ.η Κύπρος μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1956.

Ως ισχύς δεν νοείται μόνον η ένοπλος ικανότητα αντιστάσεως αλλά κι’ο βαθμός της  κοινωνικής συνοχής , η οικονομική σταθερότης , ένα αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα και η διατήρησι της πολιτιστικής ταυτότητος κν. κουλτούρας. (Ibid Δούντας).

Τα δύο μνημόνια της Τρόΐκα , που απεδέχθη η Ελλάς την τελευταία διετία , υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και στρέφουν τους Έλληνες εναντίον αλλήλων.Π.χ. τα πρωτοφανή έκτροπα των παρελάσεων και οι επιθέσεις κουκουλοφόρων στο κέντρο των Αθηνών , της Θεσ/κης, του Βόλου καί αλλαχού.

Οι γεωπολιτικές παράμετροι , κυρίως ως πρός την επάρκεια  Ενεργείας (πετρελαίου και ηλεκτρισμού) επιδρούν  στην εθνική κυριαρχία. Άλλοτέ μεν την περιορίζουν και άλλοτε την ενισχύουν: Η Ελλάς , μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις , έχασε βαρύτητα στο διεθνές προσκήνιον εκ του συνεχούς δανεισμού του πετρελαϊκού λογ/σμού της , ενώ η Κύπρος ανεβαθμίσθη προσφάτως ,  απ’ την ανακάλυψι σημαντικού κοιτάσματος φυσικού αερίου στην θαλασσία  ΑΟΖ της , υπό την προστασία των Αμερικανοϊσραηλινών. (Βλ.σχ. ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ,υπό Κ.Κόλμερ, εκδόσεις Λιβάνη ,2006.)

Στο εσωτερικόν, η αποξένωσι του πολίτου απ’ την κοινωνική προστασία  αποτελεί μία μορφή καταρράκωσης της εθνικής κυριαρχίας επί προσωπικού πεδίου .

 Πολιτικώς , η εκφορά και μόνον της λέξεως  «δημοψήφισμα» ήρκεσε διά την πτώσι της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου ενώ στην Ιρλανδία δεν είχε πολιτικές συνέπειες. (Ibid: Μπήτρος-Καραγιάννης , γιά τις αρετές της αμέσου δημοκρατίας: λαϊκή ετυμηγορία, νομοθετική πρωτοβουλία, ανάκλησι αξιωματούχων

Κρίσις και ύφεσι.

 Από την άλλη πλευράν, ως οικονομική κρίσις ορίζεται η  κατάστασι μία χώρας, κατά την οποίαν η εθνική οικονομία υποαπασχολείται με υψηλή ανεργία,οι παραγωγικές  δυνατότητες της υποβαθμίζονται κι’ η αδυναμία εξυπηρετήσεως των χρεών είναι διαρκής .

Η αδυναμία εξυπηρετήσεως του χρέους συντελείται όταν το εξωτερικόν έλλειμμα της οικονομίας υπερβαίνει μακροπροθέσμως το 3% του  εθνικού προϊόντος, όπως στην Ελλάδα μετά το 1974 κι’ η ανάπτυξι υστερεί του επιτοκίου δανεισμού ,ως μετά το 2008.

Μέχρι σήμερον η Ελλάς εδανείζετο με επιτόκιο 35,8% στα 10ετή ομόλογα (ECONOMIST 18.2.12 pg.76) έναντι 1,85% της Γερμανίας αλλά παραδόξως και οι δύο χώρες είχαν και έχουν το ίδιο νόμισμα, το ευρώ!.Τα νέα , ανταλλάξιμα ομόλογα τιμολογούνται  στο 23-27% της ονομαστικής των αξίας, προϊονιζόμενα την προσεχή χρωκοπία.

Χώρες με υψηλόν εξωτερικό έλλειμμα  , εντεταγμένες εις νομισματικήν ένωσι , χάνουν ταχέως την κυριαρχία  της δημοσιονομικής  πολιτικής , αφού προηγουμένως παρητήθησαν της νομισματικής ανεξαρτησίας των. Πχ. η Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ελλάς , μετά το έτος 2002.(βλ. σχ. “Greece’s “odious”debt”. The looting of the Hellenic Republic by the Euro,the political elite and Investment Community” by Jason Manolopoulos, ANTHEM PRESS 2011.)

Μερικοί υποστηρίζουν ότι η Ελληνική κρίσις προεκλήθη από εξωγενή αίτια, δηλ.την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίσι του 2008 (πχ. ΙΟΒΕ, Τμήματα μελετών των Τραπεζών κλπ.)

Εν τούτοις , η κρίσι ήταν ενδογενής και αναπόφευκτος απ’ την κατάρρευσι της Ελληνικής «φούσκας» των ελλειμμάτων και χρεών. Τελικώς το άλλοθι της εισαγομένης κρίσεως εγκατελήφθη ακόμη και απ’ τους οπαδούς του. (Βλ.σχ.THE ASCENT OF MONEY , υπό Niall Ferguson,εκδ. Penguin Books 2009 , όπου η ιστορία των παγκοσμίων πιστωτικών φουσκών. )  

Υπάρχει η μία άλλη αόρατη , υποφώσκουσα κρίσις: ΄Οταν η υπογεννητικότης , η αναλογιστική αδυναμία του ασφαλιστικού συστήματος και η αθρόα εισβολή λαθρομεταναταστών , υπερβαίνουν ένα όριο ,  τότε ο λαός αντιμετωπίζει  μακροπρόθεσμη απειλή  που ακυρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο και συνεπώς , την εθνική του υπόστασι. Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζει σήμερα και  η Ρωσσία, η Γερμανία και  η Ιαπωνία  - διά να μην θεωρούμε μόνον την Ελλάδα «εξωφλημένη» μακροπροθέσμως .

Εν τούτοις, πολλοί εγχώριοι «εκσυχρονιστές»  (Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, κα Δραγώνα κλπ) θεωρούν το εθνικόν μας κράτος παρωχημένον.

Αλλά μόνον το έθνος εξασφαλίζει το αναπληρωματικό σύστημα (pay as you go) απ’ το οποίο λαμβάνει ο κύριος Σημίτης και η κα Δραγώνα την σύνταξι των...

Εθνική  Στρατηγική.

Μετά το 1950,η χώρα μας υπέστη δύο τουλάχιστον στρατιωτικές ήττες, πολλές διεθνείς ταπεινώσεις και συνεχή αμφισβήτησι της εθνικής κυριαρχίας.

Η έλλειψις μακροπροθέσμου στρατηγικής και η εφαρμογή εσφαλμένης  οικονομικής πολιτικής ευθύνονται γιά την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας (βλ. σχ. ibid Μιχάλης Δούντας, Παναγ. Κονδύλης και Κ.Κόλμερ : Η Ελληνική Αποανάπτυξη και ο εξ Ανατολών Κίνδυνος. Εκδόσεις Ελέκτρα Πρές, 1985).

Θεωρώ , υπεύθυνη του στρατηγικού ελλείμματος της χώρας την δυσλειτουργία του πολιτικού συστήματος – μετά το 1967 - και την επικράτησι σοσιαλιστικών  ιδεολογημάτων στον λαό μας, ιδίως μετά το 1950. (βλ. σχ.ibid Μπήτρος- Καραγιάνης).

Ειδικώτερον , οι ασκήσαντες πολιτική εξουσία κατέστρεψαν  το θεσμικό πλαίσιο , που ήταν ικανό να εξουδετερώνει τους πειρασμούς της κομματικής εκμετάλλευσης  των εθνικών θεμάτων και την ροπή του λαού πρός την τρυφηλότητα.

Με το σύνταγμα του 1975 , εμφανίσθη  ένα πολιτικό φαινόμενον, ανάλογον  ποδοσφαιρικού αγώνος Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού άνευ διαιτητού (τον ανώτατο άρχοντα) και δίχως επόπτας γραμμών  (Δικαιοσύνη και  βουλευτάς που να ψηφίζουν κατά συνείδησι και όχι υπό τας εντολάς της κομματικής πειθαρχίας). Ήτο νομοτελειακώς αναπόφευκτη η κατάρρευσι του Ελληνικού κράτους.

 Εξ άλλου , στην πρωθυπουργική δημοκρατίας μας , δύο αντιτιθέμενα ιδεολογήματα παρακωλύουν την λειτουργία της οικονομίας και την εθνική στρατηγική :Αφ’ενός  ο ψηφοθηρικός εθνικισμός (Ανδρέας Παπανδρέου, Σαμαράς) και αφ’ ετέρου ο ξενόφερτος οικουμενισμός (Σημίτης , ΓΑΠ, αριστερά συγχορδία).

Όπως ο άφατος  εθνικισμός βαρύνεται διά την απώλεια του  του ονόματος της Μακεδονίας  , ούτως και τ’ αναμασήματα του ακράτου Ευρωπαϊσμού ευθύνονται γιά την πλημμυρίδα των λαθρομεταναστών , με την υπογραφή της συνθήκης του Σένγκεν και του Ελσίνκι ΙΙ , που μετέβαλον την χώρα μας εις «χωματερή» ακλήρων της Ευρώπης.

Η επιχειρηματική τάξις επίσης πιστεύει ό,τι με το ελεύθερο εμπόριο και το ευρώ ...προστατεύεται επαρκώς απ’ τον  συναλλαγματικό κίνδυνον και η χώρα απ’ τις έξωθεν απειλές.

 Οι μερκαντιλιστές δεν αντελήφθησαν τίποτε απ’ την ανατίμησι  του ευρώ έναντι του δολλαρίου , όπως κι’ οι εξ επαγγέλματος ειρηνιστές ουδέν εδιδάχθησαν από την απουσία της Ευρώπης στο περιστατικό των Ιμίων του 1996.

 Ως οι κοινοτοπίες του φιλελευθερισμού  δεν εμπόδισαν δύο παγκοσμίους πολέμους τον 20ον αιώνα ούτως κι’ οι  ακαδημαϊκοί προφήτες δεν αντελήφθησαν ότι το «τέλος της ιστορίας» δεν επήλθε ακόμη. Τους ανακαλεί στην τάξιν ο αείποτε επίκαιρος Θουκυδίδης και ο... Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου που προμηθεύεται Αμερικανικές διατρητικές βόμβες μεγάλης ισχύος , διά ν’ ακυρώσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Στην κατηγορία  επίσης των Ευρωπαϊστών ( με το αζημίωτον ) ανήκουν  όσοι θεωρούν την Ευρωπαϊκήν ολοκλήρωσι τετελεσμένη , παρά τα εμφανή εμπόδια. Και αναμένουν από την Ευρώπη την θεραπεία των εθνικών μας ελαττωμάτων , ως του εγωπαθούς ατομισμού, του ενδημικού παραλογισμού και της  ελαφρότητος της ηγέτιδος τάξεως, που χρονολογούνται απ’ την εποχή του Πελοποννησιακού αν όχι του Τρωϊκού πολέμου.

Σφάλλονται επίσης , όσοι ταυτίζουν τα συμφέροντα της χώρας μας μ’ εκείνα του Γαλλογερμανικού άξονος και αποδύονται σε συζητήσεις και αρθρογραφίες , γιά την αποκλειστική εναπόθεσι της τύχης της χώρας εις χείρας της Ευρώπης , υποβαθμίζοντες συγχρόνως την αξία του Ελληνικού στρατού, ως έγραψε προσφάτως ένας «φαληρισμένος» αρθρογράφος σε μία εφημερίδα (Καθημερινή 6/3/12).

Ουδεμία στρατηγική ανάλυσις αντέχει εις βάσανον , εάν δεν εγκαταλείψει προηγουμένως τα εθνικιστικά συνθήματα και τις Ευρωπαϊκές, έμμονες ιδέες. Η στρατηγική δεν χρειάζεται δεξιά ή αριστερά ιδεολογία , παρά μόνον την αυστηρά προσήλωσι  στην σωτηρία της πατρίδος. Της μιάς και μοναδικής...

Η στρατηγική του πολιτικού πολέμου (Κλαούζεβιτς) και της πλήρους απασχολήσεως (Τζών Μέϋναρντ Κέϋνς) διαμορφώνεται πάντοτε αναλόγως των αναγκών της συγκεκριμένης καταστάσεως της χώρας. Σκοπός  είναι η κάλυψι όλων των απροόπτων και όχι απλώς η δημιουργία εντυπώσεων ή ευκαιριακών «επιτυχιών».

Εκεί που μόνον επιτρέπεται ο στοχασμός  απιθάνων σεναρίων - τα  συζητούν πολλές φορές οι Αγγλοσάξωνες  - είναι  η έλλειψις του πετρελαίου ως παράγοντος εθνικής ασφαλείας, ο πόλεμος των νομισμάτων και ένα τρομοκρατικό βιολογικό πλήγμα .

Η Βρεταννική νικηφόρος εκστρατεία στις νήσους Φώκλαντς , που σήμερα αποδεικνύονται «νέα Σαουδαραβία» , με τα υποθαλάσσια πετρελαιοφόρα κοιτάσματα, συγκρίνεται με την απόφασι του Κων/νου Καραμανλή το 1974 ότι «η Κύπρος είναι πολύ μακρυά» και με την εμμονή του Κ.Σημίτη ότι η Ελλάς στερείται υδρογονανθράκων , όταν μόνον το κοίτασμα του Πρίνου απέφερε 160 εκατομ. βαρέλια απ’ το 1975 μέχρις σήμερον.

Τα λάθη της μεταπολιτευτικής ηγεσίας πληρώνομε με την αμφισφήτησι της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο πέλαγος και με... την βενζίνη κοντά στα 2 ευρώ το λίτρο!

Γεωπολιτικοί λόγοι επιβάλλουν στην εθνική μας στρατηγική ν’ αντιμετωπίσει την Τουρκία , με  αφετηρία την έναρξι  ενός σοβαρού διαλόγου, γιά  διαρκή συμβιβασμό και με ενδεχομένη κατάληξι ακόμη μ’ ένα αιφνιδιαστικό  πόλεμο.

Κυρίαρχα δικαιώματα μιάς χώρας είναι εκείνα που  μπορεί να υπερασπισθή όχι τόσον με το διεθνές δίκαιο αλλά κυρίως με τα όπλα. Οι διεθνιστές  αποδέχονται τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό , ως υπόθεσιν ευθυδικίας και όχι συσχετισμού δυνάμεως με την Τουρκία ενώ οι εθνικιστές λησμονούν ό,τι χάριν κομματικής  ψηφοθηρίας,  ενίσχυσαν τον παρασιτισμό, μ’ αποτέλεσμα την εξάρτησι της χώρας απ’ την Γκόλντμαν Ζάκς και την Τζέϋ Πι Μόργκαν.

Σήμερον, η αποτρεπτική δύναμη και η ικανότης ενός αποφασιστικού, πρώτου πλήγματος έχουν αποδυναμωθή αισθητώς , λόγω της οικονομικής κρίσεως στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ο διάλογος με την Τουρκία έχει αποτελματωθή πλήρως. Μία παράπλευρος απώλεια της εθνικής αυτοπεποιθήσεως σέρνει την Ελλάδα στα διεθνή δικαστήρια , όπου αμφισβητείται ακόμη και η ιστορία της Μακεδονίας

Η υπονόμευσι της εθνικής κυριαρχίας προήλθε από το άκαιρον και αδιατήρητο τόλμημα της εγκαταλείψεως του εθνικού νομίσματος , το 2002.Η αβασάνιστος υιοθεσία του ευρώ, ως ανέλυσα διεξοδικώς με δύο βιβλία μου («Ευρώ . Η γιγάντωσι της Ανεγίας» ,εκδ.ΚΑΚΤΟΣ , το 2000 και

« Η Μεγαλειώδης Απάτη του Ευρώ» , εκδ. Λιβάνης,  το 2005) υπήρξεν προϊόν πολιτικής σκοπιμότητος γιά την πρόσδεσι της χώρας στα ξένα χρηματοδοτικά κέντρα.

Το γεγονός επιβεβαιώνεται τώρα με την πλήρη εκχώρησι της χώρας στον χέρ Χόρστ Ράϊχενμπαχ και τους 400 βοηθούς του ως και της  δωσιδικίας των Ελληνικών ομολόγων στο Αγγλικό πτωχευτικό δίκαιο και στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου.

Το «πτωχευτικό γεγονός» , που εκήρυξε την 11.3.2012 η αδιαφανής Ένωσι Ανταλλαγών και Παραγώγων γιά την Ελλάδα , εξαπολύει απρόβλεπτες παρενέργειες στο πιστωτικό μας σύστημα, που δεν θα μπορέσει να επανέλθη στις αγορές κεφαλαίου επί μακρόν.

Τρώσσας και ιάσεται.

Εντεύθεν ανακύπτει το εύλογον ερώτημα  , πώς αντιμετωπίζεται  η οικονομική κρίσις ;

Απάντησις: Μέ  την συνεχή προσπάθεια ανακτήσεως της εθνικής ανταγωνιστικότητος!

Τούτο είναι δυνατόν, πρώτον «με την εκλογίκευσι της  παραγωγικής βάσης  , δηλ.με την εξοικονόμηση και επένδυση πόρων , χάρις στην εγκατάλειψι  του παρασιτικού καταναλωτισμού και του πελατειακού συστήματος, η οποία εξοικονόμησι  μόνον ημπορεί να στηρίξει την  άμυνα της χώρας» (ibid Π.Κονδύλης).

 Δεύτερον , με την ανάκτησι της εθνικής νομισματικής ανεξαρτησίας , διά την επαναλειτουργία της οικονομίας , με επαρκή αλλ’ ελεγχομένη ρευστότητα  , γιά την μείωσι της ανεργίας. Το χρήμα δεν έχει τόση σημασία , όσον ποίος το εκδίδει και πώς το διαχειρίζεται.

Φοβούμαι όμως ό,τι η εγχωρία πλύσις εγκεφάλου και η πνευματική αποβλάκωσι της ιθυνούσης τάξεως, μ’ άφθονο χρήμα  απ’ την Ε.Ε,θα παρατείνει την κρίσι μέχρις πλήρους εξαντλήσεως του Ελληνικού λαού. Γιατί αυτός φαίνεται να είναι ο σκοπός  συρρικνώσεως της εθνικής ανεξαρτησίας , τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό πεδίο.

Η εκ των υστέρων μεγάλη ανησυχία των εταίρων μας, μήπως εξέλθη η χώρα μας της ευρωζώνης, υπαγορεύεται απ’ τα στενά συμφέροντα των.

-Ας πρόσεχαν , όταν έκαμαν επικίνδυνα πειράματα διευρύνσεως της ευρωζώνης με χώρες που δεν ήσαν επαρκώς προετοιμασμένες.«Ο εν μέρει οικονομίστικος τόνος που δεσπόζει σήμερα στην εξωτερική πολιτική της Γερμανίας αποτελεί μιά παραλλαγή της παλαιάς φυγής πρός την απλούστευση , μία έκφραση της παλιάς αμηχανίας μπροστά στο  περίπλοκο χαρακτήρα της πολιτικής» γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης ( ibid σελ.112).

 «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι»...

Οι επιβουλείς της εθνικής μας ανεξαρτησίας κινδυνεύουν  τώρα οι ίδιοι απ’ την μετάδοσι της Ελληνικής κρίσεως στις εκτεθειμένες σε  μεγάλα χρέη οικονομίες της Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ισπανίας- ίσως ακόμη και της Γαλλίας.

 Ενδεχομένη συνέπεια της καταρρεύσεως του ευρώ θα είναι η διάλυσι του Γαλλογερμανικού άξονος ,της δέ λεγομένης «ηνωμένης Ευρώπης» η περιαγωγή της εις μεσαία δύναμι του πλανήτου.

Προπολεμικώς , η Ευρώπη ήταν στην πρωτοπορία της τεχνολογίας και των πολιτικών εξελίξεων. Σήμερα ,η Άπλ, η Γκούγκλ, η Μάϊκροσοφτ , η Ίντελ, η ΄Αμαζον, η Χιούλετ-Πάρκερ, η ΙΒΜ προηγούνται τεχνολογικώς κι’ οι πολιτικές πρωτοβουλίες να λαμβάνονται κυρίως υπό της Αμερικής.

Κώστας  Κόλμερ.

 (*) 17 δις ευρώ είναι οι ζημίες των Ελληνικών Τραπεζών από το «κούρεμα»+16 δις. οι απώλειες των Ασφαλιστικών ταμείων + 30 δις. το «γλυκάδι» (sweetener) των ομολογιούχων και 6 δις. ευρώ οι δεδουλευμένοι τόκοι εφέτος.