Αυτοκτονία ή (και) καλάσνικοφ;

06/04/2012

Του Γιώργου Καρέλια

Από τον δικτυακό τόπο www. Protagon.gr

Υπάρχουν δυο θεωρίες για την αυτοκτονία. Η μια λέει ότι είναι πράξη μεγάλης γενναιότητας, ακριβώς επειδή πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τον κόσμο. Η άλλη θεωρία λέει ότι είναι πράξη παραίτησης και δειλίας, επειδή φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τις μεγάλες δυσκολίες.

Προσωπικά πιστεύω το πρώτο, αλλά δεν έχει σημασία. Όπως δεν έχει σημασία αν ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα ήταν  ή δεν ήταν απελπισμένος, ήταν ή δεν ήταν ευκατάστατος, ήταν ή δεν ήταν αριστερός αγωνιστής (και δεξιός να ήταν το ίδιο είναι). Η πράξη του αποκτά, λόγω συγκυρίας, άλλη διάσταση, είτε επιχειρούν να το εκμεταλλευθούν  διάφοροι έμποροι της «ενημέρωσης» και τσαρλατάνοι της πολιτικής είτε όχι. Ο άνθρωπος πίστευε ότι ζούμε σε συνθήκες κατοχής. Και πρέπει να το σεβαστούμε, μόνο και μόνο επειδή έδωσε τη ζωή του γι’ αυτό που πίστευε. Αλλά και επειδή δεν μπορεί να ακούσει τον αντίλογο.

Εκεί που δεν μπορούμε ούτε να αδιαφορήσουμε ούτε να σιωπήσουμε είναι η αναφορά του στα καλάσνικοφ. Είτε ως ευχή είτε ως προτροπή  παραπέμπει σε άλλες, σκληρές και σκοτεινές, εποχές. Όταν οι πολιτικές διαφορές μεταξύ αριστερών και δεξιών, «εθνικοφρόνων» και «μιασμάτων», λύνονταν στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας.

Ευτυχώς η εποχή αυτή είναι πολύ μακρινή και οι περισσότεροι την ξέρουμε από τα βιβλία της ιστορίας. Όμως, η ευχή ή η προτροπή να πάρουν κάποιοι τα καλάσνικοφ και να καθαρίσουν τους «Τσολάκογλου» δεν είναι ανώδυνη, όταν συνοδεύεται από  μια κορυφαία πράξη, όπως η πολιτική αυτοκτονία. Αν κάποιος «αριστερός αγωνιστής» ακούσει την προτροπή, την υιοθετήσει και  έχουμε ένα θύμα απο την άλλη πλευρά, τι θα ακολουθήσει;

Ας αποφύγουμε την απάντηση. Και ας κρατήσουμε ότι ο ίδιος στο δίλημμα «αυτοκτονία ή καλάσνικοφ» απάντησε «αυτοκτονία». Ηταν η τελευταία «προσφορά» του κι ας έγραψε ότι προτιμούσε το καλάσνικοφ.