Η γνώμη μου για το θέμα και την δημόσια συζήτηση που γίνεται όλες αυτές τις ημέρες.
Για το δυστύχημα υπάρχει ατομική ευθύνη του σταθμάρχη, κυρίως, αλλά και των υπόλοιπων που εμπλέκονται χωρίς να είναι στον ίδιο βαθμό.
Ότι προδιέγραψε και οδήγησε στο δυστύχημα, μπορούσε ο σταθμάρχης να το δει και να το ελέγξει, από τον τοπικό πίνακα ελέγχου στην Λάρισσα. Δεν θα άλλαζε τίποτε αν μπορούσε να δει και το Πλατύ και την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Αν από την άλλη ο υπεύθυνος στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα μπορούσε να δει το λάθος στην Λάρισσα, θα μπορούσε να το διορθώσει, αλλά τότε, ξαναερχόμαστε στο (ουσιαστικό και μείζων) πρόβλημα της ατομικής ευθύνης και επάρκειας που μόλις προσπεράσαμε για τον σταθμάρχη της Λάρισσας: οι υπάλληλοι που θα το έβλεπαν θα έπρεπε να είναι επαρκείς και υπεύθυνοι ώστε να αντιληφθούν και να διορθώσουν το λάθος.
Δηλαδή η τηλεδιοίκηση απλώς μεταθέτει το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι ότι χρειαζόμαστε σωστούς και υπεύθυνους υπαλλήλους σε αυτές τις θέσεις είτε έχουμε τηλεδιοίκηση είτε όχι, γιατί αν βάλουμε ανθρώπους σαν τον σταθμάρχη-κατηγορούμενο, τα συστήματα ασφάλειας δεν μας προστατεύουν.
Από την στιγμή που το πετύχουμε αυτό, δηλαδή την τοποθέτηση ικανών ανθρώπων στις θέσεις κλειδιά, τότε, αρχίζουμε να μιλάμε και για την τηλεδιοίκηση και για την ασφάλεια των επιβατών και των εργαζομένων. Αυτό το τελευταίο είναι η πολιτική ευθύνη.
