Τρεις επέτειοι

16.03.2014 : 16:17

Καθημερινή

Α Παπαχελάς

Εμείς οι Ελληνες δεν γνωρίζουμε σε βάθος την Ιστορία μας, παρά την υπερηφάνεια που νιώθουμε γι’ αυτήν. Ενα μεγάλο κομμάτι των συμπολιτών μας την έχει μάθει, κυρίως τη σύγχρονη Ιστορία, μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο πρίσμα, που παρουσιάζει την Ελλάδα πάντοτε κυνηγημένη και τους Ελληνες μονίμως αλάθητους. Αυτό το θεμελιώδες έλλειμμα ιστορικής γνώσης δικαιολογεί πολλά, μα πάρα πολλά, από τα ιδεολογήματα, τα στερεότυπα και τις θεωρίες συνωμοσίας που καταδυναστεύουν τον δημόσιο διάλογο και σκοτώνουν την κοινή λογική.

Δ. Ραυτόπουλος: Η Αριστερά θέλει να αλλάξει όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της

Η συνέντευξη του Δ. Ραυτόπουλου δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ την20-1-2013.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=493698

Ένας από τους τελευταίους σημαντικούς κριτικούς της ελληνικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας μιλάει για την πρόσφατη συλλογή δοκιμίων του με θέμα τον Εμφύλιο και τις συνέπειές του, για την Αριστερά, τη βία, την κριτική και τον δυτικό πολιτισμό.

Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα - «ο βασιλιάς του κακού» 1544

 Ο αυτοκρατορικός στόλος που είχε παραχωρήσει ο Σουλεϊμάν στον Μπαρμπαρόσα -120 γαλέρες και εφεδρικά ιστιοφόρα- σά­ρωσαν τη δυτική ακτή της Ιταλίας με αμείωτη ορμή. Οι παράκτιες οχυρώσεις του Καρόλου δεν μπορούσαν να αποκρούσουν έναν τό­σο βαριά οπλισμένο και ευκίνητο εχθρό. Και μόνο στο άκουσμα της εμφάνισης του, ο λαός το έβαζε στα πόδια. Άδεια χωριά γίνο­νταν καμένη γη. Κάποιες φορές οι εισβολείς ακολουθούσαν τον τρομαγμένο πληθυσμό για αρκετά χιλιόμετρα μέσα στην ενδοχώ­ρα. Όταν κατέφευγαν σε κάποιο ασφαλές παραθαλάσσιο οχυρό, οι καπετάνιοι γύριζαν τις γαλέρες τους με την πρύμνη προς την ακτή και τίναζαν στον αέρα τα τείχη ή έσερναν τα κανόνια τους στην ακτή και ξεκινούσαν μια μεγάλη πολιορκία που διαρκούσε όσο χρειαζό­ταν. Δε φοβούνταν την αντεπίθεση. Κι αυτό γιατί οι απομονωμένοι πύργοι φρουρούνταν μόνο από μερικά μικρά αποσπάσματα Ισπα­νών στρατιώτου. Στα ανοιχτά ο ανιψιός του Ντόρια, ο Τζανέτο, πα­ρακολουθούσε το στόλο με τις είκοσι πέντε γαλέρες του, αλλά ανα­γκάστηκε να γυρίσει γρήγορα στη Νάπολη, μιας και δεν υπήρχαν ενδείξεις μάχης.

Υπήρξε ελληνικό έθνος πριν από την επανάσταση;

Γιώργο ς Κοντογιώργης,

"Το έθνος ως ανθρωποκεντρικό φαινόμενο αποτελεί πολιτισμικό γεγονός, το οποίο στο μέτρο που μορφοποιείται σε ταυτότητα, ενσαρκώνει την ελευθερία. Η πολιτική έκφραση του έθνους εμφανίζεται διαφοροποιημένη, εναρμονίζεται δηλαδή στις διαστάσεις της ελευθερίας που αντιστοιχούν στην κλίμακα και ιδίως στην εκάστοτε φάση του συνόλου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος. Επομένως, το έθνος δεν είναι επινόηση του (νεότερου) κράτους και, σαφώς, δεν αποτελεί νεότερο δημιούργημα, αφού απαντάται στον ελληνικό (ανθρωποκεντρικό) κοσμοσυστημικό χώρο. Το νέο έγκειται απλώς στην στέγασή του στο ένα και μοναδικό κράτος, λόγω της μετάλλαξης στο μεταξύ του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα."

ΤΟ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΤΟ ΑΣΥΜΒΑΤΟ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Γ. Κοντογιώργης, Το αυταρχικό φαινόμενο. "4η Αυγούστου" "21η Απριλίου". Ερμηνευτικές προσεγγίσεις, Εκδ.Παπαζήση, Αθήνα, 2003

(Απόσπασμα από το ανωτέρω έργο του Γ.Κ.σελ. 17-44)

Το αυταρχικό φαινόμενο ως μεταβατικό γεγονός και ως παρέκβαση

Ήδη από τον Αριστοτέλη και την εν γένει ελληνική γραμματεία της κλασικής εποχής, το αυταρχικό καθεστώς ταξινομήθηκε στις παρεκβάσεις των πολιτευμάτων, προκειμένου να υποδηλωθεί η ασυμβατότητά του με την καθεστηκυία ‘πολιτειακή’ τάξη. Η άποψη αυτή, εισάγει, εντούτοις, ένα αξιολογικό κριτήριο, το οποίο στην πραγματικότητα ενοχοποιεί το κοινωνικό πρόταγμα, στο μέτρο που αυτό υιοθετεί μια ριζοσπαστική εκδοχή του ζητήματος της ιδιοκτησίας και, κατ’επέκταση, της κοινωνικής ισότητας. Είναι προφανές ότι η παράκαμψη της πολιτειακής τάξης, προβάλει όχι ως αυτοτελές πρόβλημα, αλλ’ ως απόρροια του συνολικού διακυβεύματος, του γεγονότος δηλαδή ότι η ‘κοινωνική επανάσταση’ διέρχεται αναπόφευκτα από μια ανάλογη και, συνακόλουθα, μη συμβατική ‘διαχείριση’ της πολιτικής.

Συνέντευξη του Σάββα Καλεντερίδη στο περιοδικό HELLENIC NEXUS, NOE 2010

 Hellenic NEXUS: Ας αρχίσουμε με μια υπόθεση που στάθηκε η αφορμή να γίνει το όνομά σας γνωστό στο ευρύ κοινό: την παράδοση Οτσαλάν. Τα γεγονότα του 1999, λίγο-πολύ, είναι γνωστά. Ποια ήταν, κατά τη γνώμη σας, τα σοβαρότερα λάθη της ελληνικής κυβέρνησης στον χειρισμό αυτής της υπόθεσης;

Σάββας Καλεντερίδης: Θα προτιμούσα να επεκτείνουμε το ζήτημα των ευθυνών και να μην αναφερθούμε μόνο στην κυβέρνηση. Ας πούμε γενικά στην Ελλάδα...

Το πρώτο λάθος αφορούσε στην ανάλυση των γεγονότων και των εξελίξεων που συνέβαιναν την περίοδο εκείνη γύρω από το Κουρδικό. Δηλαδή, φαινόταν τότε ότι οι Τούρκοι ήταν αποφασισμένοι, για πρώτη φορά, να τραβήξουν το σχοινί με τη Συρία, κάτι που θα οδηγούσε στην έξοδο του Οτσαλάν από τη Δαμασκό ή από την περιοχή επιρροής της Συρίας (δηλαδή, τον Λίβανο). Αν παρακολουθούσαμε σωστά όσα συνέβαιναν στο μέτωπο Συρίας-Τουρκίας, τότε ίσως να ήμασταν πιο κατάλληλα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε όποια εξέλιξη αφορούσε το Κουρδικό – εννοώ και την έλευση Οτσαλάν στην Ελλάδα.

Δουλειά στο Δημόσιο και "δουλεία" στον ιδιωτικό, Με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Κράλογλου

Φανταστείτε να μην πληρωθούν το μηνιάτικό τους τα γκαρσόνια και το άλλο προσωπικό που δουλεύουν στο εστιατόριο απέναντι στην Ακρόπολη. Και να τολμήσουν ως αντίδραση να κλείσουν τα Προπύλαια ζητώντας τα λεφτά τους και συμβάσεις αορίστου χρόνου. Η σφαλιάρα και η κλωτσιά που θα φάνε μαζί με την απόλυσή τους (μέσα σε ώρες) θα πάει σύννεφο. Αν όμως το εστιατόριο ανήκε, ας πούμε, στο υπουργείο Πολιτισμού, τότε η διεκδίκηση της μονιμότητας με κλείσιμο της Ακρόπολης θα ήταν θέμα προς συζήτηση.

Το ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού

…Αν ύστερα από ένα αιώνα αντεθνικής εκπαίδευσης σώζεται ακόμα ακμαίο και δυνατό στις βιολογικές εκδηλώσεις του το ελληνικό έθνος, το χρωστάμε στο ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού. Και εννοώ τον γνήσια αγράμματο λαό, που εξακολουθεί να μας απομένει ο μοναδικός θεματοφύλακας του εθνικού πολιτισμού, και να διατηρεί μέσα στη σοφή άγνοιά του όλα τα νήματα της φυλετικής μας συνέχειας. Αν αυτά τα εκατό χρόνια τα κατάφερναν οι δάσκαλοι να περάσουν από το ανθελληνικό τεζάχι τους όλα τα εκατομμύρια των ρωμιών, σήμερα δε θα υπήρχαμε πάνω στη γη σα φυλή με αυτοτελή φυσιογνωμία καταγωγής και πολιτισμού.

Μια άποψη για την επανάσταση του 21 (Arnold Toynbee)

Tsar Alexander, the vaccillator, died in November 1825, and was succeeded by his son Nicholas I, as strong a character and as active a will as Sultan Mahmud himself. Nicholas approached the Greek question without any disinclination towards a Turkish war; and both Great Britain and France found an immediate interest in removing a ground of provocation which might lead to such a rude disturbance
of the European 'Balance of Power'.