Η ανατομία μιας ήττας

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 26-1-2015 13:12

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

"... η συγκυβέρνηση έτρεφε την ίδια αλλεργία στις μεταρρυθμίσεις και απλώς δεν μπορούσε να το πει δυνατά..."

Hταν πολλά τα σφάλματα της συγκυβέρνησης των κ. Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, ειδικά κατά το τελευταίο -και κρίσιμο πριν από τις εκλογές- διάστημα. Τα λάθη δεν ήταν μόνο επικοινωνιακά, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Αυτός είναι ο ρηχός τρόπος να διαβάζουμε την πολιτική. Το πρόβλημα της συγκυβέρνησης ήταν στρατηγικό, ή για να ακριβολογούμε ήταν η απουσία στρατηγικής, που την οδήγησε από ήττα σε ήττα.

Ας σκεφτούμε μόνο πόσα προσωπεία άλλαξε η κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο. Επί οκτώ μήνες βομβάρδιζαν τον ελληνικό λαό με ένα εν πολλοίς ψευδεπίγραφο success story. Οι πολίτες το πίστεψαν και αυτό δεν φάνηκε μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στην καταναλωτική δαπάνη, στις εισαγωγές αυτοκινήτων κ.λπ. Και ξαφνικά, εκεί γύρω στον Δεκέμβριο, ο ουρανός γέμισε μολυβένια σύννεφα. Η «σίγουρη σωτηρία της χώρας» έγινε «ένα βήμα πριν από την καταστροφή». Ακόμη χειρότερα για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ: ουδείς τους πίστεψε. Η όψιμη κινδυνολογία πήγε άπατη. Οι Ελληνες επείσθησαν από την προηγούμενη προπαγάνδα περί «success story» και άφοβα έδωσαν την πρωτιά με τεράστια διαφορά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το άλλο story που κατέρρευσε ήταν εκείνο της «υπεύθυνης κυβέρνησης απέναντι στον ανεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ». Ας το σκεφθούμε λίγο. Η ρητορική της κυβέρνησης ήταν ότι έχει απέναντί της ένα «εξαιρετικά επικίνδυνο κόμμα που θα τινάξει τη χώρα στον αέρα». Σ’ αυτό λοιπόν το «επικίνδυνο, τυχοδιωκτικό κόμμα», οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ενεχείρισαν πρόωρα -δύο μήνες πριν από τις συνταγματικές προθεσμίες- την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία, ώστε να αναλάβει το κρισιμότερο κομμάτι του μνημονίου, δηλαδή την τελική αξιολόγηση και τη συνακόλουθη έξοδο από αυτό.

Ευλόγως, λοιπόν, κάθε νουνεχής πολίτης αναρωτήθηκε «ποιος είναι ο ανεύθυνος σε αυτή την υπόθεση;». Διότι αν η περιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ από τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο ήταν αληθής, τότε οι ίδιοι είναι διπλά ανεύθυνοι, αφού παρέδωσαν εσκεμμένα τον πυροκροτητή στα «μωρά» (με την αρχαιοελληνική σημασία) του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά έναν σατανικό τρόπο η υπευθυνότητα των συγκυβερνητών, είναι άμεση συνάρτηση του πόσο υπεύθυνος θα αποδειχθεί ο κ. Τσίπρας. Αν ο τελευταίος αποδειχθεί ανεύθυνος, τότε η ιστορία θα γράψει και για την ανευθυνότητα των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου να μην τελειώσουν με το μνημόνιο στην ώρα του.

Και η ώρα της τελικής αξιολόγησης ήταν τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και όχι στο τέλος Φεβρουαρίου, που θα είμαστε με την ψυχή στο στόμα.

Το βασικό στρατηγικό έλλειμμα όμως της συγκυβέρνησης ήταν άλλο. Ηταν ότι το αφήγημα δεν διέφερε επί της ουσίας από εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, ή για να το πούμε αλλιώς η συγκυβέρνηση έτρεφε την ίδια αλλεργία στις μεταρρυθμίσεις και απλώς δεν μπορούσε να το πει δυνατά. Ας σκεφτούμε ότι από όλες τις δομικές μεταρρυθμίσεις του μνημονίου τη μόνη που υιοθέτησε η Ν.Δ. (και όχι το ΠΑΣΟΚ) ήταν η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. Σε όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου του επονομαζόμενου «email-Χαρδούβελη» μασούσαν τα λόγια τους. Η -ομολογουμένως πιο ήπια- αντιμνημονιακή ρητορεία ήταν εμφανής σε όλο τον προεκλογικό λόγο των δύο κομμάτων και αφού (ρητώς μέχρι τον Νοέμβριο και αρρήτως μέχρι τις εκλογές) υπήρχε ο διαγωνισμός ποιος σχίζει πιο καλά το μνημόνιο, επόμενο ήταν να κερδίσει αυτός που εγγυόταν ότι θα το σχίσει καλύτερα.

Ειδικά η Ν.Δ. χρειάζεται ένα διαφορετικό αφήγημα από τον «ΣΥΡΙΖΑ-light», που εν τοις πράγμασι υπηρέτησε τα προηγούμενα χρόνια. Οφείλει να ψάξει όσες φιλελεύθερες ρίζες τής έχουν απομείνει για να χτίσει ένα άλλο αφήγημα, διαφορετικό από το κυρίαρχο του παρωχημένου κρατισμού και πελατειασμού, του οποίου την πατέντα -έτσι κι αλλιώς- έχουν άλλοι.

Συνεπώς, όπως για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει το ερώτημα «τι θέλει να γίνει τώρα που μεγάλωσε;», για τη Ν.Δ. υπάρχει το ανάποδο: «τι θέλει να γίνει τώρα που μίκρυνε;».

http://www.kathimerini.gr/800976/opinion/epikairothta/politikh/h-anatomia-mias-httas