Ας δούμε την Συρία σαν το σύμβολο της παρουσίας των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Η στενή στρατιωτική σχέση τους με τους Κούρδους, οι κοινοί τους αγώνες, η εύκολη νίκης τους επί του χαλιφάτου, χάρις στους περισσότερους των 11.000 νεκρών Κούρδων, με μόλις επτά αμερικάνους νεκρούς, τι λένε στους υπόλοιπους συμμάχους των ΗΠΑ; Σε όσους δεν έχουν τέτοιες θυσίες πρόσφατα; Μήπως ότι πολέμησαν στην Νορμανδία; Και γιατί η θυσία στην Νορμανδία είναι πιο σημαντική από έναν πόλεμο σε κάποια πόλη της Β Συρίας;
Η Μέση Ανατολή δεν έχει την σημασία που είχε.
Ούτε είναι ούτε δεν είναι σημαντική. Κατά την γνώμη μου η απάντηση δεν είναι στην αριθμητική των θυσιών ή των μαχών. Είναι στην μεταβολή των συσχετισμών δύναμης σε όλο τον κόσμο, που κάνει την παρουσία των ΗΠΑ να φαίνεται υπέρβαρη σε κάποια μέρη που πριν ήταν αναγκαία. Η Μέση Ανατολή είναι πολύ σημαντικός προμηθευτής πετρελαίου για όλο τον κόσμο αλλά όχι πια για τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ είναι καθαρός εξαγωγέας και δεν έχει ανάγκη από την παραγωγή του ΟΠΕΚ. Μπορεί εύκολα να ελέγξει την παραγωγή στις ακτές της Καραϊβικής και με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου που ανακαλύπτονται και σύντομα θα εξορύσσονται, η βαρύτητα αυτού του πόρου είναι φθίνουσα. Μπορώ να προσθέσω την πολιτική για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλά απλώς ενισχύει την εικόνα που περιγράφω. Έτσι οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν μειώσει την ισχύ που δικαιολογείται για τον έλεγχο αυτής της περιοχής. Η παρουσία στην Σαουδική Αραβία είναι αρκετή και το Ισραήλ είναι πάντα εκεί με τα πυρηνικά του και την συμβατική του δύναμη να ρίχνει την σκιά της. Το Ιράν θα βρει απέναντί του την Ρωσία και έτσι ούτε η μία χώρα ούτε η άλλη δεν θα κυριαρχήσει. Η δύναμη της μιας θα περιορίζει την εγγύτητα της άλλης. Που εντάσσεται σε όλο αυτό το σκηνικό η Τουρκία; Κανείς δεν θέλει την Τουρκία. Όποτε η Τουρκία θα προσπαθεί να διεκδικήσει, οι υπόλοιπες δυνάμεις με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα αναδιατάσσονται για να την αποτρέψουν.
Η Μέση Ανατολή ούτως ή άλλως θα έχανε την σημασία που είχε.
Η σημασία των ενεργειακών πόρων εξαρτάται από την διάταξη των οικονομικών δυνάμεων. Η διάταξη αυτή έχει αλλάξει. Η Κίνα είναι πια η δεύτερη οικονομία στον κόσμο, σε ΑΕΠ, με ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερους από οποιαδήποτε χώρα της Δύσης. Αυτή η ανάπτυξη είναι οικονομική αλλά και στρατιωτική. Οι ανάγκες την Κίνας είναι ευρύτερες των εθνικών της ορίων, τα συμφέροντά της επεκτείνονται προς τα έξω εκεί που μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική και αδιαμφισβήτητη δύναμη. Αυτή η αμφισβήτηση πρέπει να απαντηθεί από τις ΗΠΑ και το μέγεθος της Κίνας εξισορροπείται με πόρους των ΗΠΑ που δεν είναι ανεξάντλητοι. Στρατιώτες, βάσεις, πολεμοφόδια, πληροφορίες, τεχνολογία, αναδιατάσσονται για να αντιμετωπίσουν την ανερχόμενη δύναμη. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Οι Κούρδοι σε αυτή την προσπάθεια είναι χαμηλά στην λίστα.
Η απόσυρση των ΗΠΑ θα είναι ένα μήνυμα για τους υπόλοιπους συμμάχους της.
Η απόσυρση των ΗΠΑ είναι κατά μια άποψη ένας πολύ κακός οιωνός για τους συμμάχους των ΗΠΑ. Για την Λιθουανία, την Εσθονία, την Ουκρανία, την Ταϊβάν, το Αφγανιστάν κ.ο.κ. Μπορεί να τους εγκαταλείψει και αυτούς. Μπορεί; Φυσικά και μπορεί. Πάντα μπορούσε. Έμενε συνεπής με όσους ήταν μέρος των τακτικών και στρατηγικών της, και αποχωρούσε από όπου η παρουσία της δεν δικαιολογούσε τα ωφέλη. Ότι έκαναν πάντα οι μεγάλες δυνάμεις και οι μικρές δυνάμεις το ίδιο. Ο μεγάλος αντίπαλος σήμερα είναι η Κίνα. Όσοι είναι απέναντι στην Κίνα ξέρουν ότι η μετατόπιση του βάρους των ΗΠΑ προς την Ασία μόνο αυτούς ευννοεί. Οι υπόλοιποι ξέρουν ότι έχουν ξεμείνει να φυλάνε ξεχασμένες σκοπιές. Σύντομα η δυναμική που έχει δημιουργήσει η άνοδος της Κίνας θα διαμορφώσει νέα δεδομένα. Είναι έξω από την θέληση του προέδρου των ΗΠΑ να τα αλλάξει. Είναι στην εξουσία του να τα εντάξει σε όφελος των συμφερόντων της χώρας του.
No comments:
Post a Comment