Φανταστείτε να μην πληρωθούν το μηνιάτικό τους τα γκαρσόνια και το άλλο προσωπικό που δουλεύουν στο εστιατόριο απέναντι στην Ακρόπολη. Και να τολμήσουν ως αντίδραση να κλείσουν τα Προπύλαια ζητώντας τα λεφτά τους και συμβάσεις αορίστου χρόνου. Η σφαλιάρα και η κλωτσιά που θα φάνε μαζί με την απόλυσή τους (μέσα σε ώρες) θα πάει σύννεφο. Αν όμως το εστιατόριο ανήκε, ας πούμε, στο υπουργείο Πολιτισμού, τότε η διεκδίκηση της μονιμότητας με κλείσιμο της Ακρόπολης θα ήταν θέμα προς συζήτηση.
Δεν τα έχω καθόλου ούτε με τους συμβασιούχους. Και ας έκαναν την Ακρόπολη τσιφλίκι τους. Ούτε με τους μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους πάσης φύσεως. Και ας συμβαίνει να είναι εκείνοι που μας κλείνουν τις πόρτες στο δημόσιο, μας κόβουν την συγκοινωνία, το ρεύμα, το νερό, την επικοινωνία, τους δρόμους, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και ό,τι άλλο τους έχουμε δώσει ως φορολογούμενοι να το διαχειριστούν όταν απεργούν.
Αντίθετα, στον ιδιωτικό τομέα όταν απεργούν, πέρα από μια αναστάτωση στο Κέντρο κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι.
Σκοπός όμως του σημερινού σημειώματος είναι να περιγράψω την εικόνα των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την διαφθορά. Ταυτόχρονα να υπενθυμίσω, σε εκείνους που έχουν ασθενή μνήμη, το πώς η διαφθορά εγκαταστάθηκε διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία και κατέληξε να γίνει «κεκτημένο» του ελληνικού λαού.
Ας κοιτάξουμε 35 χρόνια πίσω, τότε που στο όνομα της δήθεν αποχουντοποίησης μεγαλώναμε ασύστολα το κράτος και κρατικοποιούσαμε τον όμιλο Ανδρεάδη, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την Ολυμπιακή, τα διυλιστήρια Ασπροπύργου, τις Χημικές Βιομηχανίες, τις Μεταλλουργικές βιομηχανίες, τις αμυντικές βιομηχανίες και άλλες πολλές…
Τότε που ο χώρος του συνδικαλισμού άρχισε να γίνεται (ολοκληρωτικά) κομματικό φέουδο και «φυτώριο» νέων πολιτικών.
Θυμηθείτε πόσους πολιτικούς δεχθήκαμε από τότε μέχρι σήμερα (με καθαρά κομματικές επιλογές) από τον συνδικαλισμό της ΔΕΗ, των Συγκοινωνιών, της Τράπεζας της Ελλάδος, της ΑΤΕ, της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ. Και σκεφθείτε τί πολιτικό αλισβερίσι είχε προηγηθεί με τους συνδικαλιστές αυτούς και τα κόμματα προκειμένου να πάρουν θέση στο ψηφοδέλτιο και στην συνέχεια στην Βουλή.
Τότε ήταν που στήθηκαν τα αιτήματα για τα προνόμια, τις υπερωρίες που δεν δουλεύτηκαν ποτέ, τα εκτός έδρας, τα ειδικά επιδόματα. Μεταξύ δε αυτών και το «θρυλικό» επίδομα μη κοπάνας...
Από τότε και, μέσα στα 35 χρόνια που πέρασαν, έγινε το ελληνικό κράτος «στρατηγικός επενδυτής» και αγόραζε κάθε μπατιρισμένη επιχείρηση, δήθεν για να την «σώσει και να την εκσυγχρονίσει».
Οι ομάδες του Πολιτικού Συστήματος
Πολιτικό Προσωπικό
Οι Βουλευτές οι Νομάρχες οι Δήμαρχοι, τα στελέχη των κομμάτων,οι πολιτικές θέσεις της Δημόσιας Διοίκησης (π.χ. ΓΓ υπουργείων, οι Δντες των Υπουργείων)
Επιχειρηματίες. Μεσάζοντες, εργολάβοι, αντιπρόσωποι, προμηθευτές, ιδιοκτήτες ΑΧΕ, κατασκευαστές, επενδυτές που χρειάζονται την μεσολάβηση του κράτους για να δραστηριοποιηθούν.
Ειδική θέση οι Δημοσιογράφοι, ανήκουν επίσης και στον Δημόσιο τομέα.
Οι επιχειρηματίες δεν έχουν στρατηγική θέση στο σύστημα. Το Πολιτικό σύστημα διευθύνει την οικονομία κατά 63 % που είναι κρατική. Φτιάχνει νόμους κανονισμούς επομένως έχει μοχλό πίεσης προς κάθε ιδιώτη. Ο ιδιώτης έχοντας οικονομική επιφάνεια μπορεί και βοηθά την εκλογή του Πολιτικού Προσωπικού, και με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Είναι απαραίτητος, στον βαθμό που οι πόροι που περιέρχονται στο Πολιτικό Προσωπικό προέρχονται από αυτόν (το μικρότερο μέρος) είτε διοχετεύονται μέσω αυτού (το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος). Τα χρήματα που διοχετεύονται μέσω αυτών είναι υπερκοστολογημένες προμήθειες παροχές υπηρεσιών του Δημοσίου Τομέα. Ένα μέρος είναι η αμοιβή του συνεργού ιδιώτη και ένα άλλο μέρος είναι η αμοιβή του Πολιτικού Προσωπικού. Σε επίπεδο μεσαίων και κατώτερων στελεχών η συναλλαγή γίνεται με την εκτέλεση έργων προμηθειών κλπ με προσυμφωνημένες τιμές που επιτρέπουν το αθέμιτο πλουτισμό του ή των στελεχών που εμπλέκονται.
Εργαζόμενοι
Στο όνομα του γενικού, του κοινωνικού συμφέροντος το Πολιτικό Προσωπικό παραχωρεί σε ομάδες εργαζομένων (όχι στην κοινωνία σαν σύνολο, και σε βάρος της) μία σχέση συναλλαγής και αμοιβαίας ωφέλειας. Οι εργαζόμενοι αυτοί απολαμβάνουν υψηλούς μισθούς σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία, μονιμότητα, μειωμένες εργασιακές ευθύνες, πρακτική ατιμωρησία ακόμη και όταν παραβιάζουν τον τυπικά ισχύοντα νόμο. Σε αντάλλαγμα το Πολιτικό Προσωπικό εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του, αλλά μόνο εφόσον ενσωματώνεται στο σύστημα, δηλαδή μόνον εφόσον δεν αγγίζει όλα αυτά τα προνόμια και την ατιμωρησία. Έχουν ατιμωρησία για τις συναλλαγές τις διευκολύνσεις και τον προσωπικό τους πλουτισμό που κάνουν με την συνεργασία με την ομάδα που συναλλάσονται. Η μεμονομένη συναλλαγή-σπατάλη-κατάχρηση γίνεται με την συμμετοχή κάποιων εργαζομένων, στελεχών, κλπ η οποία λόγω της γρ;φεικρατίας και των διαδικασιών που έχουν θεσπισθεί αναγκαστικά για να διεκπαιρεωθεί χρειάζετραι έναν μεγάλο αριθμό προσώπων που συμπράττου,. Έτσι η κάθε μία πράξη διαφθοράς δεν είναι ποτέ ατομικό έργο αλλά συλλογικό. Οι πράξεις διαφθοράς είναι πολυάριθμες και αγγίζουν κάθε τομέα και δραστηριόττηα του Δημοσίου Τομέα. Η Διοίκηση έχει αποσυντεθεί λόγω της διαφθοράς.
Δεν μπορεί να λειτουργήσει με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παίξει τον ρόλο της.
Δεν μπορεί να συλλέξει έσοδα για το κράτος.
Δεν μπορεί να ελέγξει τις δαπάνες.
Και στις δύο περιπτώσεις έχει όφελος από την αναποτελεσματικότητα. Εάν ένας υπάλληλος αντιλήφθεί ότι γίνονται παράνομες πράξεις πλουτισμού σε βάρος του Δημοσίου δεν θα αντιδράσει είτε γιατί φοβάται είτε γιατί και ο ίδιος σε κάποια ή κάποιες περιστάσεις έχει επίσης πλουτίσει παράνομα σε βάρος του Δημοσίου και μπορεί να ξαναπλουτίσει εάν παρουσιασθεί η ευκαιρία ή όταν (σίγουρα) θα ξαναπαρουσιασθεί ευκαιρία.
Αυτοί οι εργαζόμενοι ψηφίζουν μαζικά τα κόμματα εξουσίας. Το μέγεθος του στενού και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα είναι τέτοιο που τα εκλογικά σώματα σε μεγάλο βαθμό αποτελούνται από τέτοιους εργαζόμενους. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί (λίγοι) που δεν εντάσσονται σε κάποιο κόμμα εξουσίας. Οι λίγοι αυτοί που κυρίως εντάσσονται στην Αριστερά λόγω των πολιτικών και ιδεολογικών τους καταβολών οργανώνουν σε σημαντικό βαθμό τις κινητοποιήσεις για την προστασία των προνομίων αυτών, αφού κατά την αντίληψη τους δεν νοείτε διαχωρισμός των εργαζομένων σε ομάδες που η μία στρέφεται ενάντια στις άλλες (θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού κλπ.) αλλά μόνο αγώνας όλων εναντίον του κεφαλαίου. Έτσι αντικειμενικά παίζουν τον ρόλο του Πολιτικού Συστήματος. Πρόκειται για ένα είδος κοινωνίας των 2/3.
Το σύστημα αυτό είναι ανοιχτό σε όλη την κοινωνία, όχι με την έννοια ότι μπορούσαν όλοι να μπουν και να βολευτούν σε μία ΔΕΚΟ, ένα ασφαλιστικό ταμείο (με την ιδιότητα του υπαλλήλου), σε ένα ΝΠΔΔ, σε έναν Δήμο, σε μία αναπτυξιακή εταιρεία Δήμου, σε μία ΔΕΥΑ, αλλά με την έννοια ότι δεν υπάρχει καμία προϋπόθεση για την ένταξη κάποιου σε αυτό παρά μόνο η θετική εκδήλωσή του υπέρ αυτής και η επιτυχής διαμεσολάβηση του Πολιτικού Προσωπικού υπέρ της «υποθέσεώς του». Η ελευθερία πλουτισμού με αθέμιτα μέσα (δωροληψία) δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Πολιτικού Προσωπικού. Ο κάθε εργαζόμενος στις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες του στενού και ευρύτερου τομέα θα μπορούσε εφόσον η θέση του και οι περιστάσεις του το επέτρεπαν να μετέχει του προνομίου. Ο κανόνας εδώ είναι ότι κανείς ποτέ δεν καταδικάζεται για περιπτώσεις αθέμιτου προσωπικού πλουτισμού.
Δομημένο ομόλογο 280 εκ. (2007)
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση των ιδιοκτητών της «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» Σ. Πρινιωτάκη και Γ. Αποστολίδη που χειρίστηκε το δομημένο ομόλογο των 280 εκ. για τα ασφαλιστικά ταμεία το 2007, ότι 6 εκ. μοιράστηκαν σε διάφορους για να μπορέσει να γίνει η δουλειά (Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010, http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=217361). «…ισχυρίστηκε λοιπόν χθες ο κ. Πρινιωτάκης ότι ο τότε πρόεδρος του Ταμείου των φαρμακοποιών (ΤΕΑΥΦΕ) Π. Δεμέστιχας είχε παραλάβει βαλίτσα με 6 εκατ. ευρώ προκειμένου να τα «διανείμει» σε όσους θα διευκόλυναν τη διάθεση του ομολόγου των 280 εκατ. Ευρώ. Αντιθέτως, ο Γ. Αποστολίδης συμφωνεί μεν ως προς το ποσό των 6 εκατ. ευρώ, διατείνεται όμως ότι το ποσό αυτό τοποθετήθηκε στο χρηματοκιβώτιο του κ. Πρινιωτάκη κι από εκεί διακινήθηκε περαιτέρω σε τέσσερις διοικητές ασφαλιστικών ταμείων και συγκεκριμένα στο ΤΕΑΔΥ, το ΤΕΑΥΦΕ, το ΤΕΑΠΟΚΑ και το ΤΣΕΥΠ.».
Νοσοκομεία. Ένα ακόμη παράδειγμα για το πως λειτουργεί το Σύστημα, που συναλλάσεται με ομάδα εργαζομένων προσφέροντας το ανέλγκτο, ατιμωρησία, προσωπικό πλουτισμό παράνομο, και πέρνοντας σαν αντάλλαγμα την στήριξη από μεριάς αυτών των εργαζομένων στον δικό τους πλουτισμό και το ατιμώρητο-ανέλεγκτο. Το πολιτικό προσωπικό ουδέποτε θα διεννοήτο να αγγίξει αυτή την κατάσταση εάν δεν έιχε έρθει η χρεωκοπία και το ΔΝΤ.
Ημερησία 28-10.
Ένα δαιδαλώδες κύκλωμα αυθαιρεσίας και απάτης, με «σύμμαχο» το ίδιο το σύστημα, έχει εγκατασταθεί στα δημόσια νοσοκομεία και, στην κυριολεξία τα έχει ξετινάξει! Aποτελεί μάλιστα καθεστώς η καθημερινή πρακτική της ρεμούλας, των παρανομιών και του μαύρου χρήματος που καταλήγει στους επιτήδειους και εξυπηρετεί του ημέτερους.
H κατάσταση άλλωστε στο EΣY είναι γνωστή και είναι σαφές ότι δεν οφείλεται μόνο στην κακοδιοίκηση, τη σπατάλη και την ανυπαρξία ελέγχου. Στην πραγματικότητα, είναι ένα άθροισμα απίστευτων διαδικασιών αλλά και παραλείψεων που... βολεύει την πλειονότητα όσων συναλλάσσονται με το EΣY.
Σε αυτό το απίστευτο σύστημα, υπάρχουν νοσοκομεία με μεγάλες καταθέσεις, που όμως δεν τις γνωρίζουν, γιατροί που απλά με το σήκωμα ενός ακουστικού παραγγέλνουν με συνοπτικές διαδικασίες απευθείας από τον προμηθευτή ό,τι θέλουν ανεξαρτήτως κόστους. Yπάρχουν εργαζόμενοι - φαντάσματα που κανείς δεν γνωρίζει σε ποιο τμήμα του νοσοκομείου εργάζονται, υλικά και είδη που διακινούνται χωρίς παραστατικά και που τιμολογούνται κατόπιν συνεννόησης μεταξύ γιατρού και προμηθευτή και βέβαια ανάλογα με τη μίζα. Φάρμακα που στοκάρονται και τελικά λήγουν.
Kαι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα σύστημα όπου καθημερινά μπαινοβγαίνουν περίπου 150.000 άτομα (100.000 εργαζόμενοι, 40.000 ασθενείς και 5.000 συγγενείς - συνοδοί). Aν ο καθένας από αυτούς συμβάλλει στην απώλεια ενός ευρώ την ημέρα (είτε με σπατάλη, είτε με κακή χρήση ή απλά αδιαφορώντας), τότε καθημερινά χάνονται στο EΣY 150.000 ευρώ. Δηλαδή, καταλήγουν στα σκουπίδια 5 με 5,5 εκατομμύρια το χρόνο!
Aυτά τα στοιχεία ήταν που οδήγησαν τον υπουργό Yγείας Aνδρέα Λοβέρδο στην απόφαση να δεσμεύσει εγγράφως τους διοικητές των νοσοκομείων για μια σειρά ενεργειών και πράξεων που, αν και αυτονόητες, δεν γίνονται. Tο Mνημόνιο Συνεργασίας που υποχρεώθηκαν να υπογράψουν οι διοικητές «για την καλύτερη διαχείριση των οικονομικών πόρων των νοσοκομείων», ορίζει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, ενώ στην περίπτωση που οι διοικητές αποτύχουν, τότε θα δουν την πόρτα εξόδου από το EΣY.
Tην κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, επιβεβαίωσε ο έλεγχος που πραγματοποίησαν οι διοικητές των υγειονομικών περιφερειών, όταν κλήθηκαν από το υπουργείο Yγείας να παρουσιάσουν συγκεκριμένα στοιχεία για τις δαπάνες, τις προμήθειες, τα έσοδα, τις καταναλώσεις και χρήσεις υλικών. O έλεγχος ήταν αποκαλυπτικός.
ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ
Οποιος γιατρός θέλει, δίνει παραγγελία
Oι προμήθειες στα δημόσια νοσοκομεία γίνονται χωρίς κανένα προγραμματισμό και χωρίς κανέναν έλεγχο. Όποιος γιατρός χρειάζεται κάποιο υλικό, σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου, καλεί τον προμηθευτή και απλά δίνει την παραγγελία του. Mάλιστα κατά την συλλογή των στοιχείων, αποκαλύφθηκε ότι ακόμη και σήμερα, υπάρχουν υλικά μέσα στα νοσοκομεία τα οποία δεν διαθέτουν τα απαραίτητα παραστατικά και δεν συνοδεύονται από τιμολόγιο. «Aυτό σημαίνει ότι η διαπραγμάτευση για την τελική τιμή θα συμφωνηθεί στη συνέχεια, ανάλογα με το ύψος της μίζας που θα ζητήσει ο ... μεσολαβητής», αναφέρει στην «H» στέλεχος του υπουργείου Yγείας. Σε άλλη περίπτωση, από τον έλεγχο προέκυψε μεγάλο στοκάρισμα υλικών, χωρίς καμία αιτιολογία. Για παράδειγμα, στο «Aττικόν» στο Xαϊδάρι, παρατηρήθηκαν ανεξέλεγκτες προμήθειες το 4ο τετράμηνο του 2009, και μάλιστα σε υλικά που το νοσοκομείο ήδη διέθετε στοκ. Όπως εξηγεί ο συνομιλητής μας, «δεν υπήρχε καμία λογική για αυτές τις προμήθειες, είναι προφανές ότι κάποιοι τα... έπαιρναν για να γίνουν αυτές οι αγορές».
ΦΑΡΜΑΚΑ
Χάθηκαν τα τιμολόγια...
Aνάλογη είναι η εικόνα και στις προμήθειες φαρμάκων. Πριν από λίγες ημέρες, διοικητής μεγάλου νοσοκομείου της Aττικής δήλωσε αδυναμία να καταγράψει το ύψος των οφειλών για προμήθειες φαρμάκων, προκειμένου να κλείσει η διαδικασία ρύθμισης των χρεών. O ίδιος με έγγραφό του προς την υγειονομική περιφέρεια, στην οποία υπάγεται, παραδέχεται ότι έχουν χαθεί τα τιμολόγια της περιόδου 2005 - 2009! «Tα τιμολόγια δεν εξαφανίζονται. Oι όποιοι μηχανισμοί βρίσκουν έδαφος και δρουν ανεξέλεγκτα», τονίζει διοικητής της υγειονομικής περιφέρειας, στην οποία υπάγεται το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Eπιπρόσθετα, από την έρευνα που έγινε στα νοσοκομεία, αποκαλύφθηκε ότι περίπου 50% της κατανάλωσης φαρμάκων είναι «μαϊμού». Tα φάρμακα αυτά δεν καταναλώνονται είτε γιατί λήγουν (λόγω υπερβολικού στοκαρίσματος) είτε καταστρέφονται από τον ασθενή, ο οποίος χρειάζεται ένα χαπάκι και του δίνεται ολόκληρη συσκευασία.
ΚΩΔΙΚΟΙ
Χιλιάδες κωδικοί για τα ίδια υλικά
Yπάρχουν χιλιάδες κωδικοί για να περιγράψουν το ίδιο υλικό ή υπηρεσία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει έλεγχος και διασταύρωση στοιχείων. Mάλιστα κάθε μονάδα του EΣY έχει δική της κωδικοποίηση των υλικών ή δεν έχει καθόλου κωδικοποίηση. Eπιπλέον, δεν υπάρχει σύστημα με το οποίο ελέγχονται οι ποσότητες που προμηθεύονται τα νοσοκομεία και η χρήση τους κατά τμήμα. Kαταγράφονται μόνον οι συνολικές ποσότητες που εισάγονται και οι συνολικές πληρωμές με βάση τα τιμολόγια. Έτσι, οι επιτήδειοι καταφέρνουν να παραγγέλνουν «άχρηστα» υλικά, τα οποία δεν θα χρησιμοποιηθούν και θα καταλήξουν στον κάδο, αλλά κυρίως θα «φουσκώσουν» τις δαπάνες. Όπως αποκάλυψε διοικητής υγειονομικής περιφέρειας, σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε βρέθηκε μεγάλο νοσοκομείο να παρουσιάζει υπέρογκες δαπάνες για τη σίτιση. Όταν προσπάθησε να δει τι συμβαίνει, διαπίστωσε ότι στα έξοδα του φαγητού οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου, πρόσθεταν και τη δαπάνη για τις υπηρεσίες σίτισης. Πρόκειται για δύο διαφορετικές δαπάνες, οι οποίες χρηματοδοτούνται με διαφορετικό τρόπο. Tο κόστος του φαγητού χρηματοδοτείται από το κράτος, ενώ οι υπηρεσίες σίτισης εξοφλούνται από τα έσοδα του νοσοκομείου. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, μετακυλούσαν τη δαπάνη στο έλλειμμα. Έτσι, το νοσοκομείο δεν μείωνε τον προϋπολογισμό του και το χρέος πήγαινε προς ρύθμιση.
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Ουδείς γνωρίζει αριθμό και καθήκοντα
Tο αλαλούμ στα δημόσια νοσοκομεία συνεχίζεται ακόμη και σε ό,τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα. Aκόμη και σήμερα, το υπουργείο Yγείας δεν γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό των εργαζομένων στο EΣY. «Δεν γνωρίζουμε ούτε το ανθρώπινο δυναμικό ούτε τη σύνθεσή του, δηλαδή ποιος κάνει τι και ούτε φυσικά τις κενές θέσεις», επισημαίνει στέλεχος του υπουργείου.
ΕΣΟΔΑ
«Ξεχασμένα» 4,9 εκατ. ευρώ!
Oι διοικήσεις δεν γνωρίζουν τα έσοδα των νοσοκομείων, ούτε καν τις καταθέσεις τους. Eνδεικτική είναι η περίπτωση του νοσοκομείου Pόδου: Tους τελευταίους μήνες οι εργαζόμενοι έχουν ανοίξει «πόλεμο» με την 2η Yγειονομική Περιφέρεια -στην οποία υπάγεται το νοσοκομείο- διεκδικώντας επιπλέον κονδύλια για την πρόσληψη επικουρικού προσωπικού. H διαμάχη έχει φθάσει ακόμη και στα δικαστήρια λόγω των πενιχρών εσόδων του νοσοκομείου. Tο παράδοξο είναι ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο διαθέτει το 2ο μεγαλύτερο ταμειακό υπόλοιπο στην υγειονομική περιφέρεια, ύψους 4,9 εκατομμυρίων ευρώ! Διοίκηση και εργαζόμενοι ... αγνοούσαν τα ποσά που έχουν στο ταμείο τους για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
ΝΟΣΗΛΙΑ
Αδιαφορία για είσπραξη εσόδων
Όχι μόνο αγνοούν τα έσοδά τους, αλλά δεν ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν και να εισπράξουν τα νοσήλια. Aπό τον έλεγχο προέκυψε ότι τα περισσότερα νοσοκομεία διέθεταν έσοδα, αλλά ανείσπρακτα!
Xαρακτηριστική είναι περίπτωση της 2ης Yγειονομικής Περιφέρειας όπου από την 1η Iανουαρίου, τα 21 νοσοκομεία της έχουν βεβαιώσει έσοδα 108,9 εκατομμυρίων ευρώ και έχουν εισπράξει μόλις 31,7 εκατομμύρια. Mεγάλα νοσοκομεία της Aττικής δεν έχουν βεβαιώσει ακόμη νοσήλια του 2009! Mεταξύ αυτών, είναι το «Aττικόν», για το οποίο εκκρεμεί από πέρυσι βεβαίωση νοσηλίων 41,2 εκατομμυρίων ευρώ, όταν την ίδια χρονιά τα συνολικά του έσοδα από νοσήλια ήταν μόλις 14,4 εκατομμύρια.
ΤΟ ΚΟΛΠΟ
Από την... πίσω πόρτα η πελατεία των γιατρών
Aλλά και τα στοιχεία που διαθέτουν τα νοσοκομεία, όπως για τις εισαγωγές ασθενών, δεν ταυτίζονται με τα βιβλία ασθενών και τους πίνακες προς τα ασφαλιστικά ταμεία. H έρευνα που έγινε στα νοσοκομεία κατέδειξε σε ποσοστό 50% ότι τα στοιχεία διαφέρουν από τμήμα σε τμήμα. Όταν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το γεγονός στο υπουργείο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ή τα λάθη είναι αποτέλεσμα «αστοχίας» του γραφείου κινήσεως ασθενών ή οι γιατροί βάζουν στα νοσοκομεία την ιδιωτική τους πελατεία. Yπήρξε μάλιστα μεγάλο νοσοκομείο της περιφέρειας όπου, ενώ στο βιβλίο εισαγωγών είχαν καταγραφεί 18.000 ασθενείς, μόνον τους 10.000... αναγνώρισαν οι υπηρεσίες του νοσοκομείου.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ
Ποτέ δεν λειτούργησαν οι (πανάκριβοι) υπολογιστές
Aκόμη όμως και στις περιπτώσεις όπου έγινε προσπάθεια από τις διοικήσεις να μπει τάξη στο χάος, με την εγκατάσταση σε πρώτη φάση πληροφοριακών συστημάτων, ποτέ δεν λειτούργησαν. Όπως δηλώνει διοικητής στην «H», «καθημερινά βγαίνουν ‘σκελετοί’ από τις ντουλάπες συστημάτων, για τα οποία δαπανήθηκαν εκατομμύρια ευρώ αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκαν».
Mόνο ένα νοσοκομείο της περιφέρειας διέθεσε την περίοδο 2005-2009, 53 εκατομμύρια για την εγκατάσταση τέτοιων συστημάτων. Παραμένουν αναξιοποίητα, αφού μετά την αντίδραση των εργαζομένων, δεν τέθηκαν σε λειτουργία. «Tα κυκλώματα έπεισαν και τους ευσυνείδητους ότι τα πληροφοριακά συστήματα θα τους δυσκολέψουν τη ζωή», εξηγεί ο διοικητής.
6,5 δισ. ευρώ τα χρέη των νοσοκομείων προς τις προμηθεύτριες εταιρείες μέσα σε μια πενταετία.
2 δισ. ευρώ τα νέα χρέη που έχουν δημιουργηθεί μόνο το 2010.
40 έως 50 δισ. ευρώ εκτιμάται η «μαύρη οικονομία» της Yγείας, για τη δεκαετία 2000-2009!
4,8 δισ. ευρώ απορρόφησε μόνο πέρυσι, η «μαύρη τρύπα» της υγείας, δηλαδή ποσοστό 2% του AEΠ.
150 χιλ. άτομα περίπου μπαινοβγαίνουν καθημερινά στο EΣY (100.000 εργαζόμενοι, 40.000 ασθενείς και 5.000 συγγενείς - συνοδοί)
Δήλωση του Α. Λοβέρδου στην «ΗτΣ»
Δεσμεύομαι να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα
H πολιτεία οφείλει να απορροφά πόρους από το ΕΣΠΑ, να εφαρμόσει ηλεκτρονική συνταγογράφηση και να ασκεί συνεχώς ελέγχους
«Θα συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα» δηλώνει ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος αναφερόμενος στο ΕΣΥ και αναλαμβάνει την ευθύνη να επιστρέψει στο υπουργείο Οικονομικών εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που καταλήγουν στη μαύρη τρύπα του συστήματος. Μιλώντας στην «Η» ο υπουργός Υγείας παρουσιάζει τα μέτρα που θα λάβει προκειμένου να βρει πόρους για το ΕΣΥ, ώστε να εξασφαλίζει ποιοτικές υπηρεσίες υγείας:
«Το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι ένα σύστημα που μπλέχτηκε μέσα στον χρόνο σαν κουβάρι και το μπλέξιμο αυτό συνεπάγεται την κακοδιοίκηση και ευνοεί την ακαταστασία, τη σπατάλη και τη διαφθορά. Για να μπορέσει η πολιτεία να διοικήσει το σύστημα υγείας οφείλει να εισαγάγει με τρόπο αποτελεσματικό τα απαραίτητα εργαλεία (μηχανογράφηση, διπλογραφικό κ.ά.), να απορροφά πόρους από το ΕΣΠΑ για δημιουργικούς σκοπούς, να οργανώσει τους διοικητικούς αρμούς από τα νοσοκομεία προς τις Διοικητικές Υγειονομικές Περιφέρειες και το υπουργείο, να εφαρμόσει πλήρως το σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και να ασκεί συνεχώς ελέγχους. Προσπαθούμε λοιπόν μέσα σε πολύ λίγους μήνες να κάνουμε όσα δεν έγιναν επί πολλά χρόνια. Μόνο με αυτές τις παρεμβάσεις, το σύστημα θα εξοικονομήσει πόρους από τον εαυτό του και τον περιορισμό της σπατάλης και θα μπορέσει εν μέρει να τα αξιοποιήσει για τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας καθώς και για την επιστροφή στο υπουργείο Οικονομικών μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που σήμερα καταπίνονται από την μαύρη τρύπα.
Καλούμαι λοιπόν όσο πιο γρήγορα μπορώ, να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα, προκειμένου να βρω τους πόρους που χρειάζονται αφενός μεν για την προστασία της Υγείας μέσα από την πρόληψη και αφετέρου για την προστασία του ασθενούς».
Οι εργαζόμενοι στις κρατικές επιχειρήσεις αισθανόμενοι ως μόνιμοι κρατικοί υπάλληλοι αδιαφορούν για την την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Το Πολιτικό Προσωπικό φροντίζει για αυτό (ατιμωρησία) με την θέσπιση της παραγραφής για τον εαυτό του και την απαγόρευση άσκησης δίωξης σε βάρος του εκτός και εάν το δεχθεί η Βουλή δηλαδή το Πολιτικό Προσωπικό. (βλ. νόμο περί ευθύνης Υπουργών). Το Πολιτικό Προσωπικό κατ’ αναλογία και εις ανταπόδοση, ουδέποτε επιδιώκει την επιβολή της παραμικρής διοικητικής ποινής σε υπαλλήλους που υποπίπτουν σε παραπτώματα ανεξαρτήτως της σοβαρότητός τους. Σε κάθε περίπτωση τελικώς καμία ποινή δεν επιβάλλεται. Οι Υπάλληλοι είναι ατιμώρητοι.
Ο στενός και ευρύτερος Δημόσιος Τομέας είναι το φυσικό προνομιακό πεδίο για το Πολιτικό Προσωπικό. Μπορεί να ρυθμίσει πρακτικά τα πάντα, και έτσι να εξασφαλίσει ευνοϊκούς όρους σε όλους όσους εντάσσονται σε αυτόν. Είναι το πεδίο ισχύος του Πολιτικού Προσωπικού και το πεδίο της απόλυτης αδυναμίας του Πολίτη ως μονάδα. Αυτό διασφαλίζουν οι πελατειακές σχέσεις. Η εξατομίκευση της σχέσης Πολίτη-Πολιτικού είναι ουσιαστική προϋπόθεση λειτουργίας του Πολιτικού Συστήματος. Η άθροιση αυτών των σχέσεων από την σκοπιά των προνομίων που εξασφαλίζουν στους αποδέκτες εργαζόμενους ονομάζεται Συνδικαλισμός του Δημοσίου Τομέα. Ο Συνδικαλισμός του Δημοσίου Τομέα είναι ο πιο ισχυρός στην Ελλάδα.
Ένας υπάλληλος με υψηλή θέση, ένας κορυφαίος συνδικαλιστής, μπορεί να μεταβεί κι αυτός στο Πολιτικό Προσωπικό. Πρόεδροι κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι σήμερα βουλευτές, υπουργοί, ή σε άλλες θέσεις ευθύνης της Κυβέρνησης και του Πολιτικού Συστήματος.
Από τότε και μέχρι σήμερα πέρασαν στην μονιμότητα του δημοσίου όλοι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και στα άλλα κρατικά μονοπώλια.
Θυμηθείτε την καταστροφή της ΕΤΒΑ από την αναγκαστική εξαγορά των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Και σήμερα που τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν απλήρωτους 3-4 μήνες τους εργάτες τους αλλά δεν ανοίγει μύτη…
Να λοιπόν ποιος έφτιαξε την διαφθορά.
Οι πολιτικοί , αλληλεπιδρώντας με τον συνδικαλισμό, αναπαραγάγουν τους εαυτούς τους με αντιπαροχή α) προνόμια για τους εργαζόμενους και β) θέση των συνδικαλιστών στα ψηφοδέλτια. Οι Διοικήσεις των ΔΕΚΟ και των κρατικών βιομηχανιών εξασφαλίζουν «εργασιακή ειρήνη» στις κρατικές επιχειρήσεις αλλά και παράταση της θέσης τους στην Διοίκηση. Οι Διοικήσεις είναι μέρος του Συστήματος αλλά όχι το σημαντικότερο. Το σημαντικότερο είναι η διοίκηση των Συνδικαλιστικών οργάνων αφού μόνο αυτά μπορούν να δώσουν "Δημοκρατική" νομιμοποίηση στο Σύστημα. Παρέχοντας αδικαιολόγητα υψηλούς μισθούς, μαζί με εγγύηση για μονιμότητα και με προνομιακά επιδόματα οι Διοικήσεις κατ απαίτηση των Συνδικαλιστικών οργάνων και με την παρότρυνση και κάλυψη του Πολιτικού Προσωπικού, που μεταξύ άλλων εγγυάται και τα ελλείμματα των φορέων, παρέχουν το αντάλλαγμα στους εργαζόμενους για την εκλογική τους συμμόρφωση με τις υποψηφιότητες του Πολιτικού Προσωπικού αναπαράγοντας το μαζί με την ευημερία τους που φυσικά πληρώνεται από το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας επιτυγχάνουν δηλαδή την διαιώνιση της καταλήστευσης του κράτους σε βάρος της κοινωνίας και σε όφελος τους.Το επιχείρημα για την διεκδίκηση και από τους άλλους εργαζόμενους αντίστοιχων προνομίων είναι ασύστατο, όπως έχει για δεκαετίες δείξει η πράξη και όπως τα απλά μαθηματικά μπορούν να αποδείξουν. Εκτός των υψηλών παροχές, οι παράνομες αμοιβές επίσης συμπληρώνουν την εικόνα της προσήλωσης όλων αυτών των ομάδων που πρωτοστατούν στην υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου από το "ξεπούλημά τους" στα μεγάλα συμφέροντα τους καπιταλιστές, τους ξένους κλπ.
Άλλο τώρα αν οι συνδικαλιστές που χάνουν τα προνόμια τους και την σειρά τους για την πολιτική σκηνή κόπτονται δήθεν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα του λαού…
Οι πολιτικοί λοιπόν όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών, μαζί με τους «δικούς τους» συνδικαλιστές και οι Διοικήσεις των ΔΕΚΟ και των κρατικών βιομηχανιών μοίρασαν ασύστολα προνόμια, χρήματα και μισθούς.
Την ίδια στιγμή στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπήρχε και υπάρχει πραγματικός εργοδότης και όχι «κομματικός υπόλογος της νομενκλατούρας», τα πάντα ήταν και είναι θέμα αξιοκρατίας και παραγωγικότητας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε αξιοκρατία και παραγωγικότητα και στο Δημόσιο. Υπήρξε και υπάρχει. Η ανταμοιβή όμως είναι προϊόν κομματικής συναλλαγής και προνομιακής μεταχείρισης και όχι ανταπόκριση στην πραγματική αξία όπως στον ιδιωτικό τομέα.
Ασφαλώς το «Δια Ταύτα» του σημερινού σημειώματος μου δεν είναι η ισοπέδωση προς τα κάτω, όπως ίσχυε σε (μουσειακές σήμερα) πολιτικές τριτοκοσμικών χωρών.
Είναι η ελπίδα μου μήπως και αλλάξουν οι συνθήκες απασχόλησης και στον τεράστιο ακόμη δημόσιο τομέα, ώστε να γίνουν περισσότερο προσιτές και σε όσους χάσουν την δουλειά τους από τον ιδιωτικό. Μήπως και κυριαρχήσει λογική άρσης της μονιμότητας και της επιβολής πραγματικής αξιοκρατίας, χωρίς τους στημένους από το κράτος μηχανισμούς πρόσληψης, ώστε να ανοίξει πραγματικά η αγορά εργασίας.
Αλλά όταν βλέπεις να επικρατούν, ακόμη και στην σημερινή κρίση, τα κομματικά βολέματα με τις μετατάξεις, άντε να βρεις αξιοκρατία και άνοιγμα της πόρτας του δημοσίου σε νέους πραγματικά αξιόλογους υποψήφιους για την αγορά εργασίας.
No comments:
Post a Comment