Οίκος υπερβολικής ανοχής (Ποδόσφαιρο στην Ελλάδα)

Ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης με αρκετή ευρηματικότητα αναλύει την κατάσταση που επικρατεί στο Επαγγελματικό Ελληνικό Ποδόσφαιρο.


Το ελληνικό κράτος, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι, δώσαμε πολλά για να παίζουν μπάλα κάποιοι, να παίζουν ξύλο κάποιοι άλλοι και να παίζουν με τους οργανωμένους οπαδούς κάποιοι τρίτοι.

---

Το ένα τρίτο της αλήθειας είπε ο προπονητής του «Ατρόμητου», κ. Γιώργος Δώνης, όταν παρομοίασε το ελληνικό ποδόσφαιρο με «οίκο ανοχής», χρησιμοποιώντας τη λαϊκή έκφραση του όρου. Και αυτό, διότι αφενός στους οίκους ανοχής συνήθως επικρατεί τάξη και αφετέρου εκεί πληρώνουν μόνο οι πελάτες. Οχι όλοι οι Ελληνες φορολογούμενοι, όπως γίνεται με το ποδόσφαιρο.

Η υπόθεση ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μόνο θλιβερές σκέψεις μπορεί να μας γεμίσει. Οχι μόνο για τα εκατομμύρια που κάθε χρόνο δίνουν οι Ελληνες πολίτες σε ιδιωτικές ανώνυμες εταιρείες. Οχι για τις «ρυθμίσεις χρεών» που κάθε λίγο και λιγάκι κάνουν κάποιοι... ευαίσθητοι υπουργοί. Ούτε για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος που όλοι ανοιχτά ομολογούν. Ούτε για τις παράγκες, ούτε για τα στημένα παιγνίδια. Τα τελευταία αφορούν μόνο εκείνους που ως χάνοι παρακολουθούν το δήθεν θέαμα.

Αυτό που πάνω απ’ όλα πρέπει να μάς λυπήσει είναι το γεγονός πως το ποδόσφαιρο, με ξένο έστω δάχτυλο, είναι ένας από τους λίγους χώρους που έχει κατακτήσει την αυτονομία του από το επίσημο κράτος και τώρα όλοι αναρωτιούνται «πού είναι το κράτος;», έστω υπό τη μορφή μεγαλύτερης αστυνόμευσης μέσα στα γήπεδα.

Ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός ότι αυτόν τον αυτόνομο χώρο δεν τον διαχειρίζονται κάποιες ομαδούλες των Εξαρχείων ούτε κάποιες επιτροπές πρωτοβουλίας. Τον διαχειρίζονται μεγαλοεπιχειρηματίες· μέρος της φημισμένης ελληνικής αστικής τάξης, που θέλει να σώσει τη χώρα. Και για να πούμε όλη την αλήθεια, ακόμη και στις καταλήψεις των αναρχοαυτόνομων υπάρχει σοβαρότερο μάνατζμεντ απ’ ό, τι κάνουν στα ποδοσφαιρικά πράγματα οι επιχειρηματίες της χώρας.

Το ελληνικό κράτος, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι, δώσαμε πολλά για να παίζουν μπάλα κάποιοι, να παίζουν ξύλο κάποιοι άλλοι και να παίζουν με τους οργανωμένους οπαδούς κάποιοι τρίτοι. Η χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα αστυνόμευσης· δεν μπορεί να διατηρεί στρατιές αστυνομικών μέσα στα γήπεδα. Αν η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και οι ιδιοκτήτες των ανώνυμων εταιρειών δεν μπορούν να τηρήσουν την τάξη, ας κλείσουν τα μαγαζιά και τα παραμάγαζά τους. Δεν μπορεί να μεταφέρουν το κόστος της αστυνόμευσης για δικό τους κέρδος στις πλάτες του ελληνικού λαού. Ούτε μπορεί να πυροδοτούν με τις δηλώσεις τους τα άγρια ένστικτα των χουλιγκάνων και μετά να αναρωτιούνται «πού είναι το κράτος;». Ούτε μπορεί ο πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Σοφοκλής Πιλάβιος, να ζητάει «ριζοσπαστικές λύσεις για το ποδόσφαιρο», όταν ο ίδιος δεν είχει το θάρρος να αρνηθεί την απονομή του κυπέλλου μετά τα έκτροπα του τελικού. Ποιος θα δώσει τις ριζοσπαστικές λύσεις; Ο Θεός;

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να αναμιχθεί στα του ποδοσφαίρου. Αρκετά μπλέχτηκε. Εχει, όμως, μόνο ένα καθήκον. Να υλοποιήσει την απειλή της για διακοπή των επιδοτήσεων στις ανώνυμες εταιρείες.

Ετσι κι αλλιώς, σε μια χώρα υπό χρεοκοπία τα λεφτά χρειάζονται αλλού. Στους ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους, στους συνταξιούχους που ξεροσταλιάζουν στα νοσοκομεία, στα παιδιά που θέλουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Και επειδή η ανομία θεριεύει, και οι αστυνομικοί χρειάζονται αλλού. Οχι στα γήπεδα. Νισάφι πια...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.5.2011