Αναζητώντας ένα πολιτικό μορατόριουμ

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Κυριακή, 06 Νοέμβριος 2011 13:23

Δεν ξέρουμε αν είναι τραγωδία ή κωμωδία αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας αυτές τις μέρες, κατά πως γράφει το γερμανικό περιοδικό Spiegel, αλλά σίγουρα είναι ένα κλασικό ελληνικό έργο στο οποίο όλοι προσέχουν τι κάνουν οι πρωταγωνιστές σε ένα θέατρο που φλέγεται. Aπαντες ασχολούμαστε με τις «ντρίμπλες» και τις «κωλοτούμπες», όπως είναι οι αγαπημένες εκφράσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, και κανείς με τη φωτιά.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή και την έκβαση των διεργασιών για «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Το πιθανότερο είναι να έχουμε νέα κυβέρνηση και νέο πρωθυπουργό. Ωραία και μπράβο μας. Η φωτιά όμως συνεχίζεται και ήδη καίει κάποιους στις πίσω σειρές. Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να κοιτάξουμε γύρω μας;

Γι' αυτό, ανεξαρτήτως της πολιτικής μάχης -ή παράστασης κατά το Spiegel-, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα πραγματικά προβλήματα. Ανάμεσα σ' αυτά μπορεί να είναι το επώνυμο του αυριανού πρωθυπουργού, αλλά έχει μικρό συντελεστή βαρύτητας. Τα μεγάλα προβλήματα παραμένουν η απελευθέρωση της οικονομίας, η μείωση του Δημοσίου, η παραγωγική αναδιάταξή του. Κι αυτά είναι τα μόνα που δεν συζητάμε, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν διάφορες αποχρώσεις -ερυθρές, γαλάζιες και φαιοκόκκινες- του «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Τι άλλο είναι η δέσμευση του κ. Σαμαρά ότι θα δεχθεί τη δανειακή σύμβαση αλλά θα συζητήσει τα μέτρα που τη συνοδεύουν, όταν επικρατεί αυτό το κλίμα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες;

Η χώρα χρειάζεται ένα -έστω μικρής διάρκειας- πολιτικό μορατόριουμ. Να συμμαζέψουμε τη συζήτηση και να συμμαζευτούν κάποια πράγματα. Να γίνει ο αναγκαίος παράλληλος διάλογος για το αν θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ. Μη γελιόμαστε το ερώτημα είναι στο τραπέζι ασχέτως αν έφυγε το δημοψήφισμα. Και μπορεί εμείς να θέλουμε να το ξεχάσουμε, αλλά θα το συζητάνε οι άλλοι, και χειρότερα: θα το μετράνε κάθε μέρα με όσα κάνουμε ή αποφεύγουμε να κάνουμε.

Η κυβέρνηση κατά τη διάρκεια αυτού του μορατόριουμ πρέπει να είναι αποτελεσματική. Συνεπώς δεν μπορεί να είναι υπό τον κ. Γ. Παπανδρέου. Οχι γιατί δεν έχει ικανότητες, αλλά διότι ως πρωθυπουργός έχει εξαντλήσει στο εσωτερικό το πολιτικό του κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει ξεκάθαρο πρόγραμμα μέτρων που προβλέπονται από το Μνημόνιο. Συνεπώς δεν μπορεί να είναι υπό τον κ. Σαμαρά. Οχι μόνο διότι δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά και διότι έξω μας ξεκαθάρισαν ότι μένουμε στο ευρώ με τους όρους του ευρώ ή βγαίνουμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε με τη δραχμή. Ορος παραμονής στο ευρώ δεν είναι αυτά που σε εμάς φαντάζουν εξωτικά -απελευθέρωση επαγγελμάτων, μείωση Δημόσιου κ.λπ.- αλλά έλλειμμα 3%. Αυτό προϋποθέτει τάχιστα δύσκολες αποφάσεις που δεν μπορεί να πάρει μια κυβέρνηση που εξελέγη με τη σημαία της επαναδιαπραγμάτευσης.

Καλώς ή κακώς, τα ψέματα τέλειωσαν. Για όλη τη χώρα και για τους ταγούς της. Μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης είναι αναγκαία για ένα διάστημα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θέλουμε να παραμείνουμε στη Ζώνη του Ευρώ. Εκτός αν έχουμε κουραστεί ύστερα από ενάμιση χρόνο -δύσκολης, ομολογουμένως- προσαρμογής, η οποία φρέναρε το 2011 και αναγκαστικά συμπυκνώνεται σε ένα βραχύ χρονικό διάστημα. Τότε δεν χρειάζεται να χολοσκάμε. Ο κατήφορος είναι εύκολος...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 6.11.2011