Ένα πάρκο στον αέρα

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Τρίτη, 08 Νοέμβριος 2011 07:18

Μια πραγματική και μια φανταστική ιστορία επενδύσεων σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Μια μικρή επανάσταση και μια μεγάλη επένδυση έγινε το 2011 στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την Καθημερινή (29/9/2011),

«εγκαινιάστηκε στο αεροδρόμιο της Αθήνας Ελευθέριος Βενιζέλος το μεγαλύτερο ενιαίο φωτοβολταϊκό πάρκο σε αερολιμένα παγκοσμίως. Οι φωτοβολταϊκές γεννήτριες του αεροδρομίου θα παράγουν ετησίως ηλεκτρική ενέργεια 11 εκατ. κιλοβατώρες, που αντιστοιχεί στο 9% της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας στο Ελ. Βενιζέλος. Το νέο φωτοβολταϊκό πάρκο έχει ισχύ 8 MWp, αναπτύχθηκε σε έκταση 160 στρεμμάτων, στοίχισε 20 εκατ. ευρώ και ολοκληρώθηκε μέσα σε έξι μήνες. Εκτιμάται ότι θα μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα τουλάχιστον κατά 10.000 τόνους ανά έτος, με ορίζοντα 25 ετών και άνω. Σύμφωνα με το Ελ. Βενιζέλος, για να επιτευχθεί η συγκεκριμένη ετήσια απορρόφηση των εκπομπών CO2, θα χρειαζόταν 1, 5 εκατ. δέντρα.»

Αυτή η επένδυση έγινε αθόρυβα. Ολοκληρώθηκε μέσα σε έξι μήνες κι αποτελεί ένα από τα μικρά θαύματα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που δεν προσέχουμε στην Ελλάδα. Αν μάλιστα σκεφθούμε το Ελληνικό που ρημάζει και  μετρήσουμε πόσες σκέψεις, εξαγγελίες, συνεντεύξεις, δελτία Τύπου, μελέτες, παραμελέτες, υπομελέτες, ανθυπομελέτες έγιναν για αξιοποίησή του πρώην αεροδρομίου (κι ακόμη προκοπή δεν είδαμε), πρέπει επιτέλους να καταλήξουμε στο συμπέρασμα που εδώ και χρόνια έχει καταλήξει όλος ο κόσμος, μέχρι και η Κούβα του Ραούλ Κάστρο: ο ιδιωτικός τομέας είναι απείρως πιο αποτελεσματικός από τον κρατικό. Μπορεί να τελειώσει ένα έργο σε έξι μήνες, όταν ο κρατικός δέκα χρόνια κοσκινίζει.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι εισακούονταν το 1996-98 οι κραυγές της συνήθως παλαβής Αριστεράς για «ξεπούλημα του εθνικού πλούτου» και για «αποικιοκρατική σύμβαση παραχώρησης του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος στα ξένα μονοπώλια». Κι ας υποθέσουμε ότι για μια ακόμη φορά το σοσιαλιστικό πνεύμα της χώρας επικρατούσε και το αεροδρόμιο παρέμενε στο Δημόσιο. Τι θα γινόταν με τη λαμπρή αυτή ιδέα αξιοποίησης των άχρηστων χώρων ανάμεσα στους αεροδιαδρόμους για την παραγωγή ηλιακής ενέργειας;

Πιθανότατα, κάποιος από τους πιτσιρικάδες του Ελ. Βενιζέλος ΝΠΔΔ θα το έβλεπε στο εξωτερικό και θα σκεφτόταν ότι μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Θα επέστρεφε περιχαρής στην χώρα και θα κατέθετε την ιδέα. Κατ’ αρχάς θα έπρεπε να ξεπεράσει όλα τα διοικητικά εμπόδια (την ιεραρχία που προασπίζονται οι απόστρατοι εισβάλλοντας στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας) και τη χλεύη των συναδέλφων του «τι θες τώρα κι ασχολείσαι μ’ αυτά; Εμείς αεροπλάνα προσγειώνουμε. Έτσι κι αλλιώς το ρεύμα το έχουμε τσάμπα από την ΔΕΗ».

Ας υποθέσουμε ότι ξεπερνούσε όλα τα εμπόδια και την αποθάρρυνση που καλλιεργούν οι συνάδελφοί του και το θέμα φτάνει στον υπουργό. Αυτός ενθουσιάζεται από την ευκαιρία (να προβληθεί και ουχί να εξοικονομήσει ενέργεια) και κάνει μια συνέντευξη Τύπου. Εξηγεί πως το υπουργείο του είναι μέσα στο πνεύμα των καιρών και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Οι υπηρεσίες του φτιάχνουν κάποια διαγράμματα που μοιράζονται στον Τύπο. Όλοι χαιρόμαστε και ξεκινάει ο Γολγοθάς.

Το πρώτο που πρέπει να διευθετηθεί είναι αν το έργο το φτιάξει η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (που είναι η δουλειά της) ή το Κρατικό Αεροδρόμιο (που είναι ο χώρος του). Γίνονται συσκέψεις επί συσκέψεων, τσακωμοί επί τσακωμών, συνδικαλιστές ουρλιάζουν στα τηλεπαραθύρια για τις αρμοδιότητες και ο υπουργός δίνει τη σολομώντεια λύση. Φτιάχνεται ένας καινούργιος οργανισμός με Δ.Σ., γραφεία, διευθύνοντες συμβούλους και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τίτλος του νέου οργανισμού Ηλιακό Αεροδρόμιο Α.Ε. (το Α.Ε. είναι για να επιδειχθεί ότι οργανισμός, που είναι 50% κρατική ΔΕΗ και 50% κρατικό Αεροδρόμιο, είναι ευέλικτος σαν ιδιωτική εταιρεία).

Δημοσιεύονται στον Τύπο οι (ακριβές) προκηρύξεις πρόσληψης προσωπικού, περνάνε από ΑΣΕΠ οι υποψήφιοι κι ένα χρόνο μετά ο υπουργός δίνει νέα συνέντευξη Τύπου για την ταχύτατη πρόοδο των εργασιών ενός έργου που «θα αλλάξει το ενεργειακό τοπίο της χώρας...» κ.λπ. κ.λπ.

Προκηρύσσονται οι μελέτες, εμφανίζονται νέες (ακριβές) δημοσιεύσεις στον Τύπο για πρόσκληση ενδιαφέροντος, ενώ αρχίζουν διάφορα στοχαστικά δημοσιεύματα στα ΜΜΕ για τις πιθανές «επιπτώσεις στην υγεία των περιοίκων από την αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας στα κάτοπτρα».

Γίνεται ο διαγωνισμός και κατατίθενται οι πρώτες ενστάσεις για τα αποτελέσματά του. Εκείνοι που δεν πήραν τη μελέτη αφήνουν δηλητηριώδεις υπαινιγμούς για τους όρους του διαγωνισμού, ενώ στα πρωινάδικα της τηλεόρασης ξεκινά ένα άλλο πανηγύρι. Κάποιος τοπικός οικολόγος βάζει νέες παραμέτρους για το έργο, όπως π.χ. ότι η κάλυψη με πάνελ τόσο μεγάλης έκτασης θα δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στη σπάνια χλωρίδα της περιοχής. Ως γνωστόν, στην Ελλάδα όλη η χλωρίδα σπάνια είναι.

Αυτό είναι η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι της υπομονής των περιοίκων. Η χλωρίδα και οι υποψίες για «επιπτώσεις στην υγεία από την αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας στα κάτοπτρα» αρκούν για να ξεκινήσει ο αγώνας. Οι αριστεροί των πέριξ οικισμών –που έχουν μεγάλη εμπειρία στην «ενότητα και πάλη»– φτιάχνουν το «Συντονιστικό του Αγώνα» κατά του έργου «που απειλεί την υγεία των παιδιών μας και τα χορτάρια της περιοχής μας». Το ψηφίζουν μεταξύ τους, επειδή οι υπόλοιποι κάτοικοι έχουν και δουλειές· οι συντονιστές τέτοιων αγώνων είναι συνήθως δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται κι έχουν άπειρο χρόνο να παλεύουν.

Αρχίζει ένας βομβαρδισμός ανακοινώσεων στα ΜΜΕ. Κάποιοι ευαίσθητοι παρουσιαστές συγκινούνται. Βγάζουν από τηλεοπτικού άμβωνος κραυγές «για το πώς ένα τόσο μεγάλο έργο ξεκινά χωρίς να ληφθούν υπ’ όψη τόσο σημαντικές παράμετροι, όπως είναι η υγεία των παιδιών και τα σπάνια Silybum marianum (L) Gaertn, γνωστά και ως γαϊδουράγκαθα. Το Συντονιστικό του Αγώνα προχωρά σε καταλήψεις του αεροδρομίου για να «διατρανωθεί το δίκιο των κατοίκων», κι εκεί που ήταν να έχουμε τσάμπα ρεύμα από τον ήλιο δεν έχουμε καν πτήσεις.

Ύστερα από μερικούς μήνες αντεγκλήσεων και υπό τον φόβο ότι θα έρθουν για συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων οι μελανοχίτωνες των Εξαρχείων (που έχουν άλλου τύπου «εμπειρία» στους αγώνες), ο υπουργός θορυβείται και δίνει μια ακόμη συνέντευξη Τύπου. Δηλώνει ότι σέβεται τις ευαισθησίες των κατοίκων, ότι συμπαρίσταται στον αγώνα τους και γι’ αυτό έδωσε εντολή να ξαναφτιαχτεί η μελέτη ώστε «να αναπτυχθούν αρμονικά τα Silybum marianum (L) Gaertn (γνωστά και ως γαϊδουράγκαθα) με τα ηλιακά πάνελ». Παράλληλα ανακοινώνει ότι θα προσληφθούν στον νέο οργανισμό κάποιες εκατοντάδες εργαζόμενοι με το κριτήριο της εντοπιότητας για να καθαρίζουν με Άζαξ τα ηλιακά πάνελ. Αυτοί δεν χρειάζονται, αλλά πρέπει να διασκεδαστούν οι φόβοι των κατοίκων για τις επιπτώσεις στην υγεία τους συν το γεγονός ότι δεν πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς θέσεις εργασίας. Κρατικές, κατά κανόνα...

Η πρόσληψη, όμως, όλων αυτών των «τζαμοκαθαριστών» δημιουργεί νέο πονοκέφαλο στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Αφού υπάρχουν υποψίες ότι η αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων δημιουργεί προβλήματα υγείας, οι «τζαμοκαθαριστές», εκτός των βαρέων και ανθυγιεινών επιδομάτων, πρέπει να βγουν και νωρίς στην σύνταξη· σίγουρα όχι μετά τα 55. Αυτό σημαίνει μεγάλη επιβάρυνση στα ταμεία συντάξεων και η ΓΕΝΟΠ ζητά να επαναδιαπραγματευτεί το ύψος επιχορήγησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ο κ. Φωτόπουλος εισβάλλει στο γραφείο του διοικητή, χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι και ο ευαίσθητος στις ανάγκες των εργαζομένων (κυρίως του Δημοσίου) υπουργός αρχίζει έναν κύκλο διαπραγματεύσεων. Η ΓΕΝΟΠ ζητά 100 επιπλέον εκατομμύρια επιδότηση (στα 600 που ήδη παίρνει), το υπουργείο δίνει 20 και τελικά μετά από μήνες αντεγκλήσεων στα τηλεπαραθύρια τα βρίσκουν στα 50 εκατομμύρια (ή στα 150, αν τις διαπραγματεύσεις τις κάνει ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος). Ο υπουργός δίνει μια συνέντευξη Τύπου για το πόσο γρήγορα θα προχωρήσει «το έργο  που θα αλλάξει τον ενεργειακό χάρτη της χώρας...» κ.λπ. κ.λπ.

Αφού ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια, διασκεδαστούν οι φόβοι για τις επιπτώσεις που θα έχει το έργο και στην πανίδα της περιοχής (μην ξεχνάμε ότι καθυστέρησαν έργα πάρκων ανεμογεννητριών, διότι κατά μια θεωρία η ύπαρξή τους έκοβε το γάλα των κατσικιών), διευθετηθούν διάφορα άλλα μικροεπόδια (όπως η απαίτηση του νεοσύστατου σωματείου της εταιρείας Ηλιακό Αεροδρόμιο Α.Ε. να παίρνουν όλοι οι υπάλληλοι το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας· για λόγους δικαιοσύνης, φυσικά), όλα είναι έτοιμα για την έναρξη των εργασιών.

Προκηρύσσεται ο διαγωνισμός. Νέες ακριβές δημοσιεύσεις σε όλες τις εφημερίδες (εσωτερικού και εξωτερικού). Ανοίγουν οι προσφορές και –ακόμη κι αν όλα έγιναν νόμιμα– αρχίζουν οι ενστάσεις. Τα φίλια ΜΜΕ των εργολάβων, που δεν πήραν τον διαγωνισμό, βγαίνουν με πηχυαίους τίτλους «Μέγα σκάνδαλο στην Ηλιακό Αεροδρόμιο Α.Ε.» ενώ στα «παραπολιτικά» τους εμφανίζονται περίεργες «ειδήσεις» του στυλ «3.000 ευρώ για χαρτί υγείας στο υπουργείο. Διάφοροι πολιτικοί παρατηρητές επεσήμαναν τη μεγάλη σπατάλη του κράτους σε εποχή που ο λαός υποφέρει και κόβονται οι συντάξεις των 300 ευρώ». Υπάρχουν και πιο πικάντικα ερωτήματα σε κάποια «ενημερωτικά» μπλογκ του στυλ «ποιος υπουργός εθεάθη να τρώει με χυμώδη ξανθιά σε ακριβό εστιατόριο των βορείων προαστίων;»

Παράλληλα, κάποια από τα δεκάδες σωματεία της ΔΕΗ βγάζουν κάτι περίεργες ανακοινώσεις με ερωτήματα τα οποία δεν καταλαβαίνει κανείς, για την τεχνολογία κατασκευής που επιλέχθηκε. Αυτές οι ανακοινώσεις προβάλλονται με πηχυαίους τίτλους από τα φίλια του εργολάβου ΜΜΕ, ενώ αναλύονται από διάφορα «ενημερωτικά» μπλογκ, ανάμεσα σε δημοσιεύματα για ξανθές και μελαχρινές. Τα δημοσιεύματα γίνονται chain-mail. Κανείς δεν καταλαβαίνει για ποιες τεχνολογίες γίνεται ο καβγάς, αλλά στα καφενεία της επικράτειας εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι «σ’ αυτόν τον διαγωνισμό κάτι έγινε». Οι θαμώνες δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έγινε, αλλά αφού το λένε τόσοι πολλοί (οι οποίοι μάλιστα έχουν και «ιντερνέ»), μάλλον κάτι έγινε. Κάποιοι από αυτούς τους θαμώνες νιώθουν πνιγμένοι από το δίκιο τους. Οι πολιτικοί, που θέλουν να τούς κόψουν την σύνταξη επειδή είναι κάτω των 55 ετών, μοιράζουν περίεργες τεχνολογίες για να φάνε. Έτσι κατεβαίνουν στην πλατεία αγανακτισμένοι...

Ο υπουργός –σκουπίζεται, δεν σκουπίζεται με δημόσιο χαρτί υγείας· έφαγε, δεν έφαγε με την ξανθιά– θορυβείται και για λόγους «εθνικού συμφέροντος» αποφασίζει την τροποποίηση της σύμβασης έτσι ώστε «και ελληνικές επιχειρήσεις να αποκτήσουν την πολύτιμη τεχνογνωσία κατασκευής ηλιακών πάρκων, τεχνογνωσία που θα έχει προστιθέμενη αξία στον ελληνικό λαό...» κ.λπ. κ.λπ.

Δι’ αυτού του τρόπου το έργο αποκτά κι εταιρικό «τζαμοκαθαριστή». Ο έχων (με το αζημίωτο) φίλια ή κατέχων ΜΜΕ εργολάβος μπαίνει στο κατασκευαστικό σχήμα, ασχέτως αν δεν χρειάζεται. Το έργο θα κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά τουλάχιστον δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος «αφελληνισμού» ενός σημαντικού κλάδου της οικονομίας, από τις ξένες εταιρίες που μπορεί να είναι και –θου Κύριε!– πολυεθνικές.

Η αλλαγή της σύμβασης ενεργοποιεί δικαστικές προσφυγές των άλλων μειοδοτών του έργου και κάποιο δικαστήριο αποφασίζει το πάγωμα των εργασιών μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Η δικαιοσύνη φυσικά έχει τα δικά της προβλήματα –τη μια λείπουν δικαστές, την άλλη δεν έχει αρκετούς γραμματείς, την τρίτη δεν υπάρχει επαρκές χαρτί για την καθαρογραφή των αποφάσεων– και έπειτα από πέντε ή έξι χρόνια εκδικάζει την επείγουσα προσφυγή.

Εν τω μεταξύ, τα μέλη του Δ.Σ. της εταιρείας αμείβονται για να συνεδριάζουν (ή συνεδριάζουν για να αμείβονται), τα στελέχη της εταιρείας σέρνουν το σαρκίο τους στα πολυτελή γραφεία και σε πολυτελή εστιατόρια για διάφορα εταιρικά γεύματα, ενώ έχουν προσληφθεί και οι «τζαμοκαθαριστές» με μόνη εργασία να πληρώνονται κάθε πρώτη και δεκαπέντε.

Έπειτα από ένα περίπου εξάμηνο δίκης, από προσφυγές, αναβολές, παραστάσεις κ.λπ. και αν δεν υπάρξει κανένας περίεργος δικαστικός που να αμφισβητήσει τα εθνικά μας δίκια (ένα από αυτά είναι να προσφέρουν οι εθνικοί μας επιχειρηματίες «προστασία» σε κάθε επένδυση που πάει να γίνει στην Ελλάδα· «προστασία» από τα δικά τους ΜΜΕ, σωματεία, και άλλα κυκλώματα), η απόφαση θα βγει υπέρ του νέου κατασκευαστικού σχήματος. Θα χρειαστεί, βέβαια, κανένα χρόνο για να καθαρογραφεί –τα γνωστά: τη μια λείπουν οι γραμματείς, την άλλη δεν έχει χαρτί κ.λπ.– και καμιά δεκαριά χρόνια μετά την πρώτη εξαγγελία το ηλιακό αεροδρόμιο θα είναι έτοιμο προς κατασκευή. Ο υπουργός δίνει μια συνέντευξη Τύπου για να τονίσει ότι ξεπεράστηκαν και τα τελευταία εμπόδια ώστε να ξεκινήσει «το έργο που θα αλλάξει τον ενεργειακό χάρτη της χώρας...» κ.λπ. κ.λπ.

Αφού περάσουν ένα με δύο μήνες για να ετοιμαστεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας το σχετικό ταρατατζούμ, διοργανώνεται μια μεγάλη εκδήλωση στο χώρο του αεροδρομίου για τα εγκαίνια του έργου. Γίνεται δεξίωση, καλούνται δημοσιογράφοι με έξοδα της εταιρείας, τους ενεχυριάζεται το σχετικό «πρες-κιτ» που εμπεριέχει τον λόγο του υπουργού (για «το έργο  που θα αλλάξει τον ενεργειακό χάρτη της χώρας...» κ.λπ. κ.λπ.), πολλές και πολύχρωμες φωτογραφίες των ηλιακών πάνελ κι ένα ακριβό στιλό.  Αφού ξοδεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ, όλα είναι έτοιμα για να θέσει ο υπουργός τον θεμέλιο λίθο. Ο λίθος είναι μια μαρμάρινη πλάκα με το όνομά του υπουργού, κάτι που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει για «το έργο που θα αλλάξει τον ενεργειακό χάρτη της χώρας» κ.λπ. κ.λπ.

Τη μία απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι της κατασκευάστριας εταιρείας (οι χειρώνακτες, φυσικά, είναι μετανάστες) διότι θέλουν από συμβασιούχοι του ιδιωτικού τομέα να γίνουν κατ’ αρχήν συμβασιούχοι του δημόσιου· «δημόσιο είναι το έργο», λένε, και δημόσιοι πρέπει να είναι οι υπάλληλοί του. Σκέφτονται ότι μετά θα μπορούν από καλύτερη θέση να διεκδικήσουν τη μονιμοποίησή τους, έτσι ώστε να μη «νιώθουν την ανθυγιεινή και ψυχοβόρο αγωνία για το επαγγελματικό τους μέλλον». Για να τονίσουν την αγωνία τους, κρεμούν τα πανό των καταλήψεων στα διοικητικά γραφεία και πάνε στις άλλες δουλειές τους. Επανεμφανίζονται μόνο όταν η κ. Αλέκα Παπαρήγα επισκέπτεται τον χώρο του αγώνα για να δηλώσει τη συμπαράσταση στους «σκληρά δοκιμαζόμενους εργατοϋπαλλήλους των αφεντικών». Αυτή τούς ψιθυρίζει στο αυτί ότι το ΠΑΜΕ είναι έτοιμο. Έχει τα στειλιάρια με τις κόκκινες σημαιούλες παρά πόδα, αν δεχθούν επίθεση από τις «δυνάμεις καταστολής».

Κατόπιν οι κάτοικοι ζητούν διεύρυνση των ευεργετικών διατάξεων περί προσλήψεων με εντοπιότητα και στο διοικητικό σκέλος της κατασκευάστριας εταιρείας (είπαμε: οι χειρώνακτες είναι μετανάστες). Για να υπογραμμίσουν το δίκιο του αγώνα τους, καταλαμβάνουν κάθε λίγο και λιγάκι τα εργοτάξια μέχρι να δικαιωθεί ο αγώνας τους.  Ο κ. Αλέξης Τσίπρας επισκέπτεται τους χώρους των καταλήψεων για συμπαράσταση. Μιλά με τον μητροπολίτη της περιοχής και διακηρύσσει ότι στην παλιά του πρόταση 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο ανά έτος θα προσθέσει και τα κριτήρια εντοπιότητας.

Μετά έρχονται οι κατασκευάστριες εταιρείες οι οποίες, εξαιτίας των καθυστερήσεων, ζητούν παράταση του έργου, φυσικά με το αζημίωτο. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις με το κράτος και το ζήτημα παραπέμπεται σε διαιτησία ώστε να μην καταλήξει στα χρονοβόρα δικαστήρια. Ένα χρόνο και κάτι μήνες, μετά, βγαίνει αποτέλεσμα. Κάτι παραπάνω πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι, και το έργο συνεχίζει.

Με τα πολλά (και επιπλέον έξοδα για το Δημόσιο) κάποια στιγμή το έργο ολοκληρώνεται. Έτσι μετά είκοσι έτη, το Δημόσιο έχει αποκτήσει μερικές χιλιάδες υπαλλήλους παραπάνω κι ένα έργο που προφανώς δεν χρειάζεται, διότι μέχρι να κατασκευαστεί το «Ηλιακό αεροδρόμιο» οι τεχνολογίες των πάνελ έχουν αλλάξει.

Φυσικά, οι εταιρείες που διαχειρίζονται διάφορα αεροδρόμια σε γειτονικές χώρες έχουν φτιάξει σε έξι μήνες το ηλιακό τους πάρκο. Έχουν αποσβέσει την επένδυση, ενώ από τη μείωση του ενεργειακού κόστους πετυχαίνουν χαμηλότερες τιμές βοηθώντας τον τουρισμό σε ανταγωνιστικές περιοχές. Εμείς, δημόσιοι υπάλληλοι οι περισσότεροι, έχουμε άπλετο χρόνο να στοχαστούμε στους τηλεοπτικούς και παραδοσιακούς καφενέδες «τι έχει αυτή η χώρα και χρεοκόπησε;»

Κι όταν, λόγω χρεοκοπίας, τεθεί το ζήτημα της εργασιακής εφεδρείας και στην εταιρεία Ηλιακό Αεροδρόμιο Α.Ε., όλοι θα εξάρουν τον στρατηγικό της ρόλο στην οικονομία. Όχι αυτόν που έχει· κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί μια δημόσια υπηρεσία με αγκυλωμένες ιεραρχίες, περισσότερα σωματεία από εργαζομένους, απαξιωμένες τεχνολογικά υποδομές. Όλοι θα μιλήσουν για τον φοβερό, τρομερό και υπέροχο ρόλο που θα μπορούσε να έχει σε «ένα άλλο κράτος, το οποίο είναι εφικτό».

Α, και μιας και το ’φερε η κουβέντα... Εκείνο το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο της Ευρώπης στην Πτολεμαΐδα, που εξήγγειλε προ διετίας ο πρωθυπουργός, σε ποιο ακριβώς στάδιο βρίσκεται;

Δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Books’ Journal», τεύχος Νοεμβρίου